Rafał Trzaskowski

Owszem, to była dyskusja w światopoglądowej względnej strefie komfortu. Wbrew zapowiedziom - debata jedynie z nazwy. Niemniej Campus Polska pokazał, że Tusk i Trzaskowski potrafią się taktycznie uzupełniać i mają pomysł na Platformę. Sam format ewidentnie ustawił w defensywnie zarówno PiS, jak i Hołownię. Jeśli będzie kontynuowany, ma duży potencjał.

Do ostatniej chwili ważyły się losy corocznego stołecznego marszu środowisk nacjonalistycznych 11.11., tzw. Marszu Niepodległości. Powołując się na opinię Sanepidu prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski nie wydał zgody na jego organizację, nacjonaliści walczyli o uchylenie zakazu w sądach. Ostatecznie wymyślili, jak obejść zakaz: marsz ma się odbyć w formie zmotoryzowanej.

Byłoby rozsądne, ze względu na sytuację pandemiczną, aby organizatorzy przełożyli tegoroczny Marsz Niepodległości. Ale jak można być wiarygodnym w zakazach zgromadzeń z perspektywy miasta, którego prezydent sam niedawno uczestniczył w "spontanicznym" Strajku Kobiet? Jakoś wtedy Rafałowi Trzaskowskiemu "trudna sytuacja epidemiczna" nie przeszkadzała.

Rafał Trzaskowski, otrzymując zaproszenie na uczestnictwo w zaprzysiężeniu prezydenta Andrzeja Dudy - z politycznego punktu widzenia miał do wyboru dwie racjonalne opcje. Świadomy i zbieżny ze stanowiskiem wielu posłów PO bojkot albo pojawienie się mimo wszystko, motywowane szacunkiem dla instytucji. Wybrał trzeci wariant, najgorszy. Unik.

Budowa ruchu społecznego, zapowiedziana w środku sezonu wakacyjnego, to pierwsze realne wyzwanie dla Rafała Trzaskowskiego po zakończeniu kampanii. Sprawdzian jego zdolności jako lidera, który tym razem nie startuje w prezydenckim sprincie, ale w biegu długodystansowym. Pytanie jak wiceprzewodniczący PO chciałby stworzyć ruch, który de facto może przerodzić się w konkurencję dla jego partii?

Mam dość! Nie tylko takiej władzy. Takiej opozycji też. I takiej opozycji wobec opozycji…

Żebyśmy się tylko nie pozabijali! Najpilniejszym zadaniem wszystkich polityków jest obecnie zapewnienie pokoju społecznego. Nie tylko dlatego, że po tej kampanii w powietrzu wisi fala dzikiej agresji, która znów może mieć tragiczne konsekwencje. Ale też dlatego, że bez społecznego pokoju nie będziemy mieli w Polsce demokracji.

Pomimo, a może dzięki krótkiej kampanii prezydenckiej, Rafał Trzaskowski z nadziei Platformy i prezydenta stolicy, urósł do rangi polityka, który swoim zaangażowaniem może wlać nowe życie w całą opozycję. Prawie 10 mln wyborców to kapitał, którego nie można zmarnować. Pytanie jak to zrobić, skoro następne wybory za trzy lata, a Trzaskowski z pracowitości nie słynie.

Po wyjątkowo długiej i zaciętej kampanii wciąż nie wiemy, kto został prezydentem Polski. Jednak niezależnie od tego, kto ostatecznie wygra, w gorszej sytuacji może się znaleźć urzędujący prezydent.

Najpierw prowadzona w cieniu koronawirusa, sporów o sposób głosowania, z kryzysem rządowym w tle. Później rozpoczęta na nowo, z wymianą kluczowego kandydata. Agresywna, bez polotu, z trudnym do zniesienia stężeniem propagandy i absurdu oraz kulminacją w postaci dwóch równolegle prowadzonych "debat korespondencyjnych". Kampania prezydencka 2020 r. była być może najgorszą w historii III RP.

Niedźwiedzie przysługi zwolenników, ułaskawienie pedofila, zaskakująca ewolucja poglądów - cała ta kampania wyborcza stoi raczej pod znakiem spektakularnych wpadek niż udanych posunięć. Nic więc dziwnego, że gdzie dwóch się bije, tam Bosak korzysta.

Trudno uznać kogokolwiek za zwycięzcę dwóch prezydenckich "debat" korespondencyjnych. Łatwo wskazać za to przegranego. To polskie społeczeństwo, które nie doczekało się, i już zapewne nie doczeka, realnego starcia między Andrzejem Dudą i Rafałem Trzaskowskim. Tak tworzy się niebezpieczny dla mediów i demokracji precedens.

W młodości grał w serialu młodzieżowym, pomagał Solidarności roznosić ulotki, uczył angielskiego i doradzał europosłom PO. Jego ojcem był legendarny muzyk jazzowy. Choć urodził się w stolicy, ma również silne związki z Krakowem. Co lubi, jak spędza wolny czas, kim jest Rafał Trzaskowski - kandydat na prezydenta Polski?

Od kilku dni jednym z głównych kampanijnych pomysłów Andrzeja Dudy na zdobycie poparcia wyborców jest stawianie się w roli "antysystemowca" i kandydata "antyestablishmentu". Prezydent - budując dystans do Rafała Trzaskowskiego - atakuje "warszawkę", kpi z "salonu" i uderza w elity. Tyle że Duda - jako czołowy reprezentant obozu władzy - sam jest uosobieniem elity. A z Rafałem Trzaskowskim łączy go więcej, niż może się wydawać.

Wybór jest prosty. Andrzej Duda albo Rafał Trzaskowski. Czyli radykalizacja ostatniej pięciolatki albo krok w stronę Zachodu, praworządności i racjonalności z zachowaniem zdobyczy socjalnych. Dlaczego więc Bosak, Hołownia i Kosiniak-Kamysz kombinują jak łysa szkapa pod górę?

W miarę zbliżania się rozstrzygającej rundy, prezydencka kampania wyborcza robi się coraz dziwniejsza. Zazwyczaj na tym etapie wszyscy kandydaci udają - jedni mniej, drudzy bardziej - innych niż naprawdę są. Mam wrażenie, że tym razem udaje już tylko jeden: Rafał Trzaskowski.

Co wybory ta sama historia. Dopóki prowadzi nasz kandydat - ten demokratyczny i europejski - sama demokracja odzwierciedla najczystsze dążenia narodu. Gdy jednak sondaże skręcają na prawo i narodowo - wtedy mamy do czynienia z demokracją niedojrzałą. A za nią z falą lamentów pod tytułem: "co jest nie tak z Polską, która nie może być jak Warszawa"?

Podobno od pięciu lat w Polsce jest "niszczona" demokracja. Tak nie jest. Rekordowy udział Polaków w pierwszej turze wyborów prezydenckich 2020 pokazuje, że widzą sens i siłę swego głosu.

Pierwsza tura wybory prezydenckich w tym roku bez niespodzianek. Wysoka frekwencja, wysoka mobilizacja, kolejność jak w sondażach. W drugiej turze w wyścigu zmierzą się Rafał Trzaskowski i Andrzej Duda. Urzędujący prezydent Polski i niedawno wybrany prezydent Warszawy. Gwarant trwania układu władzy PiS do 2023 roku i kandydat dający szansę przynajmniej na jego rozszczelnienie. Co wydarzy się dalej?

Bez względu na wynik wyborów w niedzielę 12 lipca, dowiodą one jednego: Polska jest podzielona pół na pół. Zadecyduje zapewne kilkaset, a może nawet tylko kilkadziesiąt tysięcy głosów. Chyba warto o tym pamiętać, zanim znowu rzucimy się sobie do gardeł.