Rafał Trzaskowski(strona 2/1)

Wiecie już, na kogo oddacie w niedzielę swój głos? Ja też już wybrałem. Nie interesuje mnie to, co kandydat mi obiecał. Siłę sprawczą zwycięzca i tak ma niewielką. Dlatego oczekuję od niego tylko jednego – będzie się starał być prezydentem każdego Polaka. A przynajmniej takie wrażenie będzie sprawiał.

Pierwsza tura wyborów prezydenckich coraz bardziej zamienia się w plebiscyt. I najlepiej dowodzi, że polaryzacja między PiS i PO cały czas ma się bardzo dobrze.

Nie wiem co to było. Jeżeli debata prezydencka w dużym państwie w sercu Europy, to chyba - jak określił to w pewnym momencie Władysław Kosiniak-Kamysz - przyleciała na Woronicza z Matplanety. Równoległego wymiaru, w którym pytania można układać w kontrze do jednego z uczestników, a ich treść usypia nawet muchę latającą w studiu.

Wydawać by się mogło, że po słowach posła Czarnka, który określił grupę homoseksualistów jako "niebędącą równą normalnym ludziom" oraz wypowiedzi prezydenta Dudy, twierdzącego, że "'ideologia LGBT' jest gorsza od komunizmu" - kandydaci lewicowi i liberalni ruszą z kontrofensywą, broniąc mniejszości. Tymczasem konkretów ustawowych nadal brak. Dlaczego?

Sondaże prezydenckie właściwie stoją w miejscu, poszczególni kandydaci mają podobne poparcie jak tydzień temu. Ale ten bezruch to tylko złudzenie. Pod powierzchnią aż buzuje od emocji i napięć. Kto lepiej nad nimi zapanuje: Andrzej Duda czy Rafał Trzaskowski?

Pięć lat demokraci wypatrywali Tuska na białym koniu. I jest! Już wiemy, że Tusk na białym koniu nazywa się Rafał Trzaskowski. Czekają go cztery tury wyborów.

Stabilność, tradycja, silne państwo i armia, wielkie inwestycje. Kampania Andrzeja Dudy wygląda dzisiaj jak strategia Imperium, które po przejściach w bitwie o Yavin (czyt. Senat), buduje drugą, lepszą Gwiazdę Śmierci. Rafał Trzaskowski stawia natomiast na nową nadzieję, lokalność i samorządową rebelię tolerancji. Uwierzyliście? Tego właśnie chcą ich sztaby. Aby była to bitwa o wszystko, w której inni się nie liczą.

Rafał Trzaskowski wykorzystał szanse jakie się mu nadarzyły. Mimo, że do tej pory niczym nie zaskoczył, to i tak w krótkim czasie przekonał wielu Polaków, że to on ma największe szanse na pokonanie Andrzeja Dudy w wyścigu o Pałac Prezydencki. Jak do tego doszło?

Kto znajduje się na pierwszym planie powyższej fotografii? Już za kilka tygodni wybór odpowiedzi będzie miał gigantyczne znaczenie dla całej Polski.

Po kilku miesiącach bezprecedensowego zamieszania w końcu poznaliśmy datę wyborów prezydenckich. Marszałek Elżbieta Witek ogłosiła dziś, że odbędą się one 28 czerwca 2020 roku. Termin budzi konstytucyjne wątpliwości, ale wydaje się akceptowalny dla wszystkich kluczowych uczestników politycznego sporu. Kłótnia o wybory się skończyła, zaczyna się kampania.

Maski opadają. Respiratory i szpitale jednoimienne czekają. Im mocniej PiS żąda, by wybory odbyły się w czerwcu, tym więcej pisowski rząd robi, by właśnie wtedy wybuchła prawdziwa epidemia. Dziwne? Ale czytelne.

Opozycja przekładając termin wyborów i przeciągając prace nad poprawkami w Senacie jedynie co osiągnie, to skrócenie kampanii, przy okazji dając PiS-owi do ręki argument w postaci obstrukcji, w której nie chodziło o zdrowie i prawo, ale granie na czas dla swojego kandydata. Bo przy większości rządowej w Sejmie, głosowanie na przełomie czerwca i lipca i tak się odbędzie.

Dobrze wypadł Rafał Trzaskowski na pierwszej konferencji prasowej, na której wystąpił jako polityk, który chce odbić pałac prezydencki z rąk Andrzeja Dudy. Bo gadane to kandydat Trzaskowski ma, trzeba mu przyznać. Jeśli jeszcze poradzi sobie z przeciwnikami politycznymi, to może sporo namieszać w kampanii. Oczywiście, pisząc o przeciwnikach, mam na myśli jego partyjnych towarzyszy.

Lata i kampanie mijają, a Platforma nadal - z uporem godnym lepszej sprawy - popełnia te same błędy polityczno-narracyjne. I nawet, jeśli PiS się chwieje, to ona, jak w toksycznym związku, ostatecznie rzuca partii Jarosława Kaczyńskiego koło ratunkowe. Właśnie tak wyglądała historia kandydowania Małgorzaty Kidawy-Błońskiej, styl pożegnania się z nią i wystawienie na ostatniej prostej Rafała Trzaskowskiego.

Partia przejechała po Małgorzacie Kidawie-Błońskiej walcem i teraz musi wystawić nowego kandydata. Najprawdopodobniej będzie nim Rafał Trzaskowski, który w 2018 roku już w pierwszej turze rozbił samorządowego przeciwnika i został prezydentem Warszawy. Tylko czy to wystarczy, żeby skutecznie konkurować z prezydentem Andrzejem Dudą?

Rafał Trzaskowski, pomimo wymogu upływu pięciu lat od śmierci danej osoby, chce już w styczniu nazwać jedną z warszawskich alei parkowych imieniem zamordowanego prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza. Tymczasem na 10. rocznicę tragicznej śmierci Lecha Kaczyńskiego nawet jednej ulicy - jak nie było, tak nie ma.

W dzisiejszych dynamicznych czasach błyskawicznej komunikacji wielu politykom zdarza się zareagować za wolno. Szczególnie gdy chodzi o ludzi i ich codzienne sprawy.

Dalszej kompromitacji nie będzie. Trzaskowski z jednej strony, a władze rządowe z drugiej, mogą z absurdalnej sytuacji powoli się wycofywać. Porozumienie i opamiętanie w sprawie działań po awarii oczyszczalni ścieków przyszło w ostatnim możliwym momencie. Każda ze stron może odtrąbić sukces nie brnąć w kolejne absurdy. Kurz, żeby nie powiedzieć smród bitewny, pozostanie jednak na długo.

Tusk w Brukseli, Kosiniak-Kamysz i Biedroń walczący o życie własnej partii, na horyzoncie być może Trzaskowski. Z wnętrza PiS-u konkurencji (póki co) brak. W takim układzie sił, Andrzej Duda idzie po drugą kadencję. Pomimo cięgów, które zbierał od prawicy i lewicy, obrósł teflonem, którego nie sposób mocniej zarysować. Gdzie tkwi sekret?

Oficjalny brak przedstawicieli PO na Marszu dla Życia i Rodziny, a zwłaszcza brak prezydenta stolicy na marszu w Warszawie dziwi podwójnie. Raz, bo to odwrócenie się od tego, co wciąż dla większości Polaków bardzo ważne, a dwa, bo zaprzecza temu, co największa partia opozycyjna deklarowała dzień wcześniej.