nowoczesna(strona 2/3)

Ryszard Petru przegrał wybory na szefa Nowoczesnej. To oznacza koniec jego kariery politycznej, na pewno koniec kariery w partii, którą założył. Katarzyna Lubnauer zepchnie go w cień, tak jak Angela Merkel zrobiła z Helmutem Kohlem, czy - by nie szukać daleko - Donald Tusk zrobił z Andrzejem Olechowskim i Maciejem Płażyńskim.

Im bliżej wyborów na przewodniczącego Nowoczesnej, tym więcej szczegółów z partyjnej kuchni wycieka do opinii publicznej. Bez względu na didaskalia, jedno nie ulega wątpliwości. Widmo przegranej zajrzało na tyle głęboko w oczy Ryszarda Petru, że ten bez informowania struktur własnej (jeszcze) partii, postanowił oddać bez walki wyścig o fotel prezydenta Warszawy PO. W zamian Grzegorz Schetyna obiecał promować narrację o ”zjednoczonej opozycji”. Tylko jak zjednoczyć opozycję, skoro doprowadza się do podziałów we własnych strukturach? W chwilę przed głosowaniem Joanna Schmidt nazywa Katarzynę Lubnauer kłamczynią, tylko po to, aby później z udawaną skruchą przepraszać. Mało to poważne.

Gdyby Ryszard Petru urodził się 150 lat temu, bez wątpienia walczyłby z zakazem pracy dzieci, zmniejszeniem czasu pracy z 16 do 8 godzin na dobę czy wprowadzeniem przepisów BHP. W końcu, skoro ktoś z pracy dzieci korzystał, to było na nią zapotrzebowanie, a cywilizowanie warunków pracy zawsze oznacza straty dla przedsiębiorców. Czytając wynurzenia Petru i Lubnauer, łatwo wyobrazić ich sobie w cylindrach i surdutach, z dumą obnoszących na piersiach plakietki “korzystam z pracy dzieci” czy “NIE dla ośmiogodzinnego dnia pracy!”.

Niespełna 4 godziny żył projekt zmiany konstytucji, który Andrzej Duda ogłosił w południe. To klęska prezydenta, czy dowód na to, że wszystko było ukartowane? Jeśli to pierwsze, to Dudzie słabo wychodzi wybijanie się na niezależność. Jeśli drugie, to znak że cały spór z Jarosławem Kaczyńskim i PiS był tylko teatrem.

”Dlaczego jest tak dobrze, skoro jest tak źle?”. Myślę, że takie pytanie mogą sobie postawić przywódcy opozycji, obserwując wzrastające poparcie Prawa i Sprawiedliwości. Tu kryzys, tam nawałnica, tutaj Komisja Europejska domaga się wyjaśnień, a prezydent Francji wypowiada ideologiczną wojnę obecnemu rządowi. Wielu ministrów sprawuje swoje stanowisko przez zasiedzenie, na ulicach stan wojenny, szef MON to rosyjski agent, a słupki poparcia uparcie w górę. Raz 43 pp., innym razem 36. Zawsze więcej niż cała opozycja razem wzięta. A i 50 pp. poparcia nie jest science-fiction.

Według jednego z najnowszych sondaży Prawo i Sprawiedliwość osiągnęło rekordowe poparcie 40 procent. Mimo, wydawałoby się, coraz silniejszych wewnętrznych konfliktów. Mimo, wydawałoby się, sądnych dni protestów. Mimo, wydawałoby się, podejrzanej prawnie, etycznie, moralnie i ekologicznie wycinki Puszczy Białowieskiej. Ale czy mimo, czy właśnie dlatego że? Tak zwane elity III RP, tak zwane liberalne media oraz tak zwane autorytety różnej maści robią wszystko, by zakonserwować ten stan tudzież (według zwolenników radykalizacji dyskursu) zamach stanu. Nie zastanawialiście się, jak działają te mechanizmy?

Oczywiście najważniejsze w wecie Andrzeja Dudy jest zatrzymanie złych zmian w sądownictwie. Ale nie można lekceważyć politycznego wymiaru tej decyzji. Opozycja przemawia w triumfalnym tonie, i rzeczywiście tym razem nie jest to robienie dobrej miny do złej gry.

Posłanka Pawłowicz bez żenady mówi w parlamencie, że marzy jej się zesłanie opozycji do obozu. W telewizji publicznej babcia Józia z “Plebanii” porównuje protestujących obywateli do rozdeptywanych robaków. Trudno nie być przerażonym, kiedy Jarosław Kaczyński otwarcie grozi opozycji. Karą za udział w protestach pod Sejmem mają być odebranie praw wyborczych i areszt – pisze Mateusz Trzeciak w felietonie dla WP Opinie.

Pamiętacie jak byliście w podstawówce albo gimnazjum i wyzywaliście się z kolegami? Rekonstrukcję takich pyskówek przeprowadzili w nocy posłowie obradujący nad ustawą o Sądzie Najwyższym. Posiedzenie Komisji sprawiedliwości i praw człowieka to z pewnością jeden ze smutniejszych epizodów polskiego parlamentaryzmu.

Wczorajsze protesty przed Sejmem pokazały, że opozycja w dzisiejszym kształcie nie ma racji bytu. Bez jednolitego przekazu, mentalnie w oblężonej twierdzy III RP, bez zdefiniowanej grupy docelowej i konstruktywnej odpowiedzi na polityczny Blitzkrieg PiS-u. Dopiero pod Sądem Najwyższym, gdy partyjni liderzy odeszli w cień, na wspólnej płaszczyźnie mogli się spotkać wyborcy Razem, zwolennicy KOD-u i zwykli Polacy. Kto pierwszy przekuje jednoczące ich emocje w ponadpartyjny ruch, realnie powalczy o władzę. Czy właśnie w takich warunkach narodzi się wyczekiwane przez wielu przedstawicieli elit polskie "En Marche!"?

Ta niedziela, zwykle dzień newsowej suszy, była obfita w wydarzenia polityczne. Najpierw wiec przed Sejmem, kilka godzin później "łańcuch światła" wokół Sądu Najwyższego. Ten dzień pokazał, że tylko takie obrazki jak tłum ludzi ze świecami mogą się przebić i podziałać na wyobraźnię. Im mniej polityków, tym lepiej dla sprawy.

Nowoczesna po kilku miesiącach marazmu, roszad personalnych i sondażowych spadków, wreszcie postanowiła zagryźć zęby i pójść "całą na przód”. Takie też było hasło niedzielnej konwencji programowej, która w zamyśle Ryszarda Petru musiała wyglądać jak wyrafinowana partia pokera. Zamiast ścigać się z Platformą o ten sam elektorat, postanowiono powalczyć o lewicowo-liberalne 5, 10 proc. wyborców. Od razu jednak zepsuję zabawę - ten plan skazany jest na porażkę. Ruch Palikota ”light” drugi raz nie przejdzie.

Panie Grzegorzu Drogi, Panie Władysławie Szanowny, Miły Panie Ryszardzie - odwagi! Alleluja i ruszcie się nareszcie do przodu! Teraz już tylko do przodu. Polityka stała się dziś szklaną górą. Musicie się na nią wdrapać albo zginąć. I jak to na szklanej górze - kto patrzy wstecz, ten się zamienia w bezsilny słup soli. Przestańcie się oglądać za siebie. Przestańcie kombinować, jak łysa kobyła pod górę. Spójrzcie na swoich prawicowych kolegów, którzy odnoszą sukcesy na Zachodzie. Oni się nie certolą. Nie patrzą za siebie. Walą naprzód. Dlatego wygrywają i swoich populistów pędzą w kozi róg.

"Jesteśmy razem z Ryszardem!" - wyznaje Joanna Schmidt na okładce tabloidu. Choć o jej związku z przewodniczącym Nowoczesnej mówiło się od stycznia, dopiero w maju na Marszu Wolności para zdecydowała się na coming out. Dlaczego w ogóle warto pisać o romansach polityków? Na pewno nie ze względów obyczajowych. Akurat w tym przypadku chodzi o partię, która miała być nową PO, ale przez brak charakteru swojego lidera zamieniła się w przystawkę Grzegorza Schetyny.

Publicysta 300polityka.pl Łukasz Mężyk podkreśla, że liderowi partii przyda się - używając słów Petru - "zrobienie kroku w tył". - Skoro zalicza tak duże wpadki, powinien ławkę rezerwowych mieć szerszą, a miał wąską - dodał Mężyk.

No i stało się. Dobra zmiana szybko przeszła w dobrą zamianę w sondażach. W najnowszym, dla TVN i TVN24, Platforma (31 proc.) już wyprzedza PiS (29 proc.). W ostatnim felietonie pt. "PiS zrobi Tuska prezydentem" pisałem wprost: "Idę o zakład, że jeszcze w kwietniu któryś z nich pokaże prowadzenie PO". I nie mówcie, że "to tylko sondaż", albo że "to tylko jeden sondaż, a do wyborów jeszcze dwa lata", albo że "jak dla TVN, to wiadomo, że fałszywy". Można się w ten sposób oszukiwać.

Chłopaki kochane, jesteście piękni, mądrzy i ogólnie super, dajecie sobie coraz lepiej radę, kiedyś będziecie rządzili. Ale wcześniej musicie wydorośleć. Przestańcie się bezsensownie na siebie dąsać i nawzajem kąsać. Skończcie się szczypać i ciągnąć za warkocze. Przestańcie wkładać sobie żaby do piórników i skarżyć swojej pani, opinii publicznej. Wyjdźcie wreszcie z mundurków i krótkich spodenek. Pewnie wam mamy mówiły, że każdy odpowiada za to, co sam robi i niegrzeczność innych go nie usprawiedliwia. Przypomnijcie to sobie. Bo w polityce to jest jeszcze ważniejsze niż w szkole.

Ryszard Petru bez pomysłu na wizerunkowy reset partii po kryzysie portugalskim, sięga po europejski oręż. Pisze rodzaj listu miłosnego do europejskich liderów, w którym przekonuje, że jeśli tylko wygra wybory, będzie najlepszym przyjacielem Unii. Wprowadzi euro i wszystko tak zintegruje, jak nikt wcześniej. Szkoda tylko, że ten elektorat zagospodarował już Grzegorz Schetyna.

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy zebrała ponad 105 milionów złotych. To genialnie. Szkoda, że momentalnie ten sukces zaczęli sobie przypisywać politycy. Szkoda, że część tych pieniędzy trafiła do puszek nie dlatego, że potrzebują ich dzieci, tylko na złość PiS. Szkoda, że druga strona politycznego sporu nie wzniosła się ponad podział i nie uznała za stosowne poinformować o wynikach zbiórki.