izrael(strona 2/3)

Czy istnieje polski antysemityzm? Owszem. Czy należy z nim walczyć, jak z każdą formą ksenofobii oraz dyskryminacji rasowej? To pytanie retoryczne. Postawmy zatem inne. Czy na świecie mamy do czynienia z przejawami… antypolonizmu? Tak. A mimo tego zamiata się tę kwestię pod dywan.

Izrael póki co medialnie wygrywa z Polską konflikt dyplomatyczny. Nie tylko ze względu na nieudolność MSZ-tu czy językowe potknięcia premiera. Nawet w ogniu krytyki Netanyahu, groźby przedterminowych wyborów i równie ostrego konfliktu partyjnego, Jerozolima zna starą dyplomatyczną prawdę, o której nasza klasa polityczna zapomina. W sprawach racji stanu za granicą mówi się jednym głosem, albo milczy.

Wydawało się, że stosunki polsko – izraelskie są już tak złe, że może być tylko lepiej, a skala szkód zadanych pozycji Polski w świecie zmusi polityków w Warszawie do myślenia. Nic z tych rzeczy.

Jedna z najdziwniejszych awantur dyplomatycznych powoli cichnie. I taki stan rzeczy raczej się utrzyma, chyba że głos zabierze również polski Kościół. Dlaczego nie zrobił tego do tej pory?

Prawie pół godziny budowania napięcia i dygresji historycznych, ale ostatecznie deklaracja padła - prezydent Duda podpisał nowelizację ustawy o IPN, ale jednocześnie skierował ją do Trybunału Konstytucyjnego. Twardego elektoratu żadnej ze stron to nie zadowoli, ale ze wszystkich możliwych opcji, ta wydaje się najrozsądniejsza. Sporu polsko-izraelskiego jednak nie rozwiąże.

Andrzej Duda zdecydował o podpisaniu kontrowersyjnej nowelizacji ustawy o IPN i odesłaniu jej do Trybunału Konstytucyjnego. Nie miał odwagi wziąć na siebie pełnej odpowiedzialności za podpisanie ustawy, a efekt będzie taki sam, bo TK ją zaakceptuje.

Jak dowiedziała się Wirtualna Polska, 5 lutego do Warszawy przyleciała grupa czołowych izraelskich dziennikarzy. W planie m.in. wywiady z premierem Mateuszem Morawieckim dla izraelskich mediów oraz wizyta w najważniejszych miejscach polsko-żydowskiej historii.

Szanowny Panie Premierze! Wiem, wiem przyzywa mnie Pan swymi myślami. Wtedy, gdy nasz Umiłowany Przywódca zdymisjonował Macierewicza, Szyszkę, Radziwiłła i Waszczykowskiego wydawało się, że moja rola samozwańczego doradcy "dobrej zmiany" umrze śmiercią naturalną.

Dwie godziny - między północą w środę a drugą w nocy w czwartek - obnażyły ponurą prawdę o tym, w czyim interesie PiS tak bardzo się spieszy, przepychając nowelizację ustawy o IPN. Obiektywnie jest to oczywiste. Racje subiektywne i mechanizmy podejmowania ostatecznej decyzji trzeba będzie dokładnie i do końca wyjaśnić dla naszego wspólnego bezpieczeństwa.

W środę 31 stycznia, izraelski parlament (Kneset) większością głosów przyjął uchwałę, stwierdzającą, że jeśli polski parlament przyjmie nowelizację ustawy o IPN, jako kraj zostaniemy obarczeni odpowiedzialnością za negowanie Holokaustu. To zastosowanie "opcji atomowej".

Czasami, przyglądając się przebiegowi debaty publicznej w Polsce (i nie tylko), myślę, że śnię. Szczypię się zatem raz w jeden, raz w dugi policzek, a mara nie ustępuje. I tak jest teraz, kiedy pojawił się spór Izraela z Polską.

Niby wszystko jasne, ale jednak warto się zastanowić po co ogłaszać ustawy, które nie mają żadnego znaczenia poza irytowaniem dosłownie wszystkich. Drodzy parlamentarzyści: zajmujcie się teraźniejszością i przyszłością, a przeszłość pozostawcie historykom - pisze Stanisław Obirek w felietonie wokół noweli ustawy o IPN i apeluje do posłów, by przeszłość zostawili historykom.

Jak mogło dojść do tego, że z ustawy, która karze używanie kłamliwego historycznie zwrotu o ”polskich obozach zagłady”, władze Izraela, media i czołowi politycy kraju zrozumieli tylko tyle, że Polska chce ”tuszować prawdę o współudziale w Holokauście”? Winni są zarówno ludzie, którzy chcą zaszkodzić naszemu krajowi, ale w jakimś sensie winni jesteśmy również my. Bo nie umiemy głosić prawdy skutecznie.

W środę 6 grudnia Donald Trump ogłosił, że Stany Zjednoczone uznają Jerozolimę jako stolicę Izraela oraz przeniosą tam swoją ambasadę. Jego przemówienie wywołało oczywisty entuzjazm Żydów, wściekłość Ligi Arabskiej i zapowiedź kolejnej intifady ze strony Palestyńczyków. Światowe media rozpisywały się o ”Bliskim Wschodzie w ogniu” i zamieszkach na ulicach strefy Autonomii Palestyńskiej. Przez cztery dni obserwowałem te wydarzenia z bliska. Jedno mogę powiedzieć na pewno - żadna generalizacja nie tłumaczy polityczno-społecznej mozaiki regionu. Natomiast wiele z nich szkodzi.

Systemowy antypolonizm izraelskiej prasy to mit. Chętnie napisze o SPA na Mazurach czy ciepłej historii Sprawiedliwego – o ile w Polsce nie zdarzy się Marsz Niepodległości, w którym ułamek zamaskowanych młodzieńców wrzaśnie "Żydzi won z Polski".

Kilkudziesięciu arystokratów i bogaczy z ociekających złotem apartamentów trafiło za kraty. Nie mogą jednak narzekać, bo od utraty części fortuny nikt jeszcze nie umarł. Do tego atak rakietą balistyczną na stolicę Arabii Saudyjskiej i rezygnacja zaprzyjaźnionego z Saudami premiera Libanu. To tylko elementy bardzo niebezpiecznej rozgrywki księcia Muhammada, który śmiertelnie poważnie traktuje obowiązki następcy tronu. Jego posunięcia z uwagą śledzi cały świat.