opozycja(strona 2/3)

Osobne obchody rządu i opozycji z okazji 550-lecia polskiego parlamentaryzmu. Protesty na ulicach, barierki, krzyki. Bez względu na sympatie polityczne, nikt nie powinien mieć dzisiaj dobrego humoru - te koszmarne podziały i wojny personalne już kilka razy pozbawiły Polskę suwerenności. To się może powtórzyć.

Nie liczcie, że to się rozejdzie po kościach. Kończy się druga dekada XXI wieku. To nie jest czas ustalonych hierarchii dziobania, stref wpływów i politycznych frontów. To jest epoka emocji, memów i przewartościowań.

Dokładnie dwa lata temu, 19 stycznia 2016 roku, Ryszard Petru zapowiedział upadek PiS-u. Miał się on dokonać w takich samych warunkach, jak klęska Imperium Rzymskiego: ”w szczycie swojej chwały”. Według najnowszego sondażu CBOS-u, PiS może liczyć na 44 proc. poparcia, PO na 15, Nowoczesna na 6. Czyli lada moment powinien już ten PiS upaść. Prawda?

W czwartek 11 stycznia, po chaosie wokół głosowania związanego z obywatelskimi projektami dotyczącymi prawa aborcyjnego, opozycja powinna zadać sobie jedno, egzystencjalne pytanie. Czy ona w ogóle w takim kształcie jest polskiej polityce potrzebna?

Po rekonstrukcji rządu i środowych głosowaniach w Sejmie sytuacja wydaje się jasna. Opozycja walcząca dziś z Kaczyńskim może go czasem zmusić do zmiany taktyki albo stylu gry, od czasu do czasu może strzelić mu kosza (27:1), może zrobić spektakularną zbiórkę (ustawa warszawska) lub wymusić bolesne zmiany w drużynie "dobrej zmiany" (Misiewicz, Szyszko, Macierewicz), ale nie może z nim wygrać. I to coraz bardziej nie może.

Brzmi to wszystko jak ponury żart lub tania fantazja jakiegoś politycznego oszołoma. Jarosław Kaczyński, Krystyna Pawłowicz czy Antoni Macierewicz zagłosowali w środową noc za dalszymi pracami nad projektem liberalizującym przepisy dotyczące aborcji (Ratujmy Kobiety). Projekt przepadł, bo duża część posłów opozycji – w tym ci, którzy lansowali się na czarnych marszach – wyjęła karty do głosowania i/lub opuściła sejmową salę przed głosowaniem.

Po skompromitowanym Mateuszu Kijowskim, masę upadłościową po Komitecie Obrony Demokracji objął - teoretycznie bardziej zrównoważony i doświadczony - Krzysztof Łoziński. Piszę ”teoretycznie”, bo w praktyce pokazał ten sam brak wyczucia i butę, charakterystyczną dla pseudointelektualisty. Jak inaczej nazwać opozycjonistę, który ludzi głosujących na partię rządzącą nazywa ”obrzydliwymi chamami” i ”bydłem na salonach”? Tacy liderzy PiS-u nigdy nie zdetronizują, i coraz więcej osób nie pałających sympatią do Jarosława Kaczyńskiego to dostrzega.

Mateusz Kijowski, były lider KOD-u, a obecnie ”stypendysta wolności”, udzielił wywiadu mojemu redakcyjnemu koledze Grzegorzowi Łakomskiemu. Właściwie przez całą rozmowę starał się wszystkich przekonać, że nie pracuje, bo dostał wilczy bilet, jego sytuacja życiowa jest dramatyczna, a datki od ludzi na spłatę długów to forma ”kontraktu” ze społeczeństwem. Za jego działalność obywatelską i pozytywistyczny trud. Ile bym w sobie nie wykrzesał empatii, nie umiem mu jednak współczuć. Facet, który przeznacza swój czas na chodzenia po mediach i użalanie się, zamiast zabrać się za jakąkolwiek pracę, to karykatura samego siebie.

Dwa lata po przejęciu władzy, z dziesiątkami kryzysów wizerunkowych i chaosem personalnym eufemistycznie zwanym ”rekonstrukcją”, Zjednoczona Prawica odnotowuje 50 proc. poparcia. I nie jest to próg, którego nie da się przeskoczyć. Z obecną opozycją realnie da się powalczyć o 60. Bo opozycja w aktualnym kształcie PiS-owi zagrozić już nie zdoła. Dlatego Jarosław Kaczyński powinien się bać w tej chwili przede wszystkim samego siebie. Powiedzmy sobie szczerze, nie jest to specjalnie optymistyczna wizja przyszłości polskiej demokracji.

Prezydentowi i PiS nie jest ostatnio po drodze. Ale wygląda na to, że Andrzej Duda wykorzystał Zgromadzenie Narodowe nie tylko do autopromocji i budowania własnej pozycji, co jest zawsze głównym celem takich wystąpień. W kilku punktach przemówienia prezydent wbił szpile w opozycję i przypodobał się Prawu i Sprawiedliwości, a przede wszystkim Jarosławowi Kaczyńskiemu, choć to dość kontrowersyjny wybór miejsca na takie polityczne zabiegi.

W polityce marzenia to ważna rzecz i nie chciałbym nikomu ich odbierać, zwłaszcza przed świętami. Ale w imię rozsądku muszę trochę ochłodzić atmosferę. Otóż nie, najprawdopodobniej ujawnione dokumenty nikogo w obozie PiS nie pogrążą.

Polska opozycja zachowuje się jak dzieci we mgle. To prawda znana przynajmniej od dwóch lat, ale w sytuacji, gdy przychodzi rozpatrywać sprawy takiej wagi jak reforma wymiaru sprawiedliwości, jej nieudolność zaczyna być równie groźna, jak upór koalicji rządzącej.

Rodzina Piotra S. wyraziła zgodę na podawanie jego pełnego nazwiska. Wiemy już, że nazywał się Piotr Szczęsny. Z portretów publikowanych w prasie i portalach wiemy, kim był, co lubił, gdzie się wychował. Znamy treść jego dwóch listów otwartych i wiemy (?), dlaczego zdecydował się na swój desperacki czyn. Wiemy też, że dla jednych Szczęsny jest bohaterem i męczennikiem, dla drugich – co najmniej kłopotem, a czasami wręcz pretekstem do żartów i mało eleganckich sugestii. Wiemy więc sporo, choć osobiście do grona wszechwiedzących i pozbawionych wątpliwości nie chcę się zapisywać.

Bardzo często, gdy czytam o parlamentarnej opozycji, przypomina mi się stary dowcip, w którym diabeł łapie Polaka, Rosjanina i Niemca. Każdemu daje dwie kulki i mówi: zrób z nimi coś, co mnie zadziwi albo na zawsze zostaniesz w piekle. Niemiec i Rosjanin przygotowują popisowe, cyrkowe numery. Polak jedną z kulek niszczy, a drugą gubi. PO, Nowoczesna, PSL zachowują się jak ten Polak z kawału.

Andrzej Duda był poniżany systematycznie, publicznie, przez wiele miesięcy. A jaka była pierwsza reakcja Kaczyńskiego na weta? "Jedziecie do Dudy" – mówi do Karczewskiego, Szydło, Kuchcińskiego – "i macie, k…wa, wyegzekwować od niego zmianę decyzji!". Tak to mogło wyglądać. Dotychczas algorytm Kaczyńskiego się sprawdzał – on decydował, Duda podpisywał. Tym razem też tak miało być. I żaden psycholog na świecie by nie przewidział, że akurat w tym momencie granica upokorzenia zostanie przekroczona – mówi Michał Sutowski, politolog, publicysta, autor "Roku dobrej zmiany", w rozmowie z Grzegorzem Wysockim (WP Opinie).

To było niemal jak rozpaczliwe wołanie o pomoc. Przewodniczący Państwowej Komisji Wyborczej ogłosił, że on i jego koledzy nie zajmą się zawiadomieniem Nowoczesnej. Partia Ryszarda Petru chciała zbadania kampanii Polskiej Fundacji Narodowej. Ale nie zajmą się nie dlatego, że z kampanią jest wszystko w porządku, lecz dlatego, że nie mają narzędzi. To moment, w którym do działania powinni wkroczyć politycy opozycji.

”Dlaczego jest tak dobrze, skoro jest tak źle?”. Myślę, że takie pytanie mogą sobie postawić przywódcy opozycji, obserwując wzrastające poparcie Prawa i Sprawiedliwości. Tu kryzys, tam nawałnica, tutaj Komisja Europejska domaga się wyjaśnień, a prezydent Francji wypowiada ideologiczną wojnę obecnemu rządowi. Wielu ministrów sprawuje swoje stanowisko przez zasiedzenie, na ulicach stan wojenny, szef MON to rosyjski agent, a słupki poparcia uparcie w górę. Raz 43 pp., innym razem 36. Zawsze więcej niż cała opozycja razem wzięta. A i 50 pp. poparcia nie jest science-fiction.

Według jednego z najnowszych sondaży Prawo i Sprawiedliwość osiągnęło rekordowe poparcie 40 procent. Mimo, wydawałoby się, coraz silniejszych wewnętrznych konfliktów. Mimo, wydawałoby się, sądnych dni protestów. Mimo, wydawałoby się, podejrzanej prawnie, etycznie, moralnie i ekologicznie wycinki Puszczy Białowieskiej. Ale czy mimo, czy właśnie dlatego że? Tak zwane elity III RP, tak zwane liberalne media oraz tak zwane autorytety różnej maści robią wszystko, by zakonserwować ten stan tudzież (według zwolenników radykalizacji dyskursu) zamach stanu. Nie zastanawialiście się, jak działają te mechanizmy?

Podejrzewam, że PiS rzeczywiście usprawni działanie sądów. W sprawach wobec polityków opozycji, protestujących pod Sejmem, niepisowskich dziennikarzy czy łamiących prawo reprezentantów wymiaru sprawiedliwości. Wmawiam sobie, że przesadzam, ale – widząc, co się dzieje, i wsłuchując się w słowa polityków rządzącego obozu oraz bliskich im komentatorów – coraz gorzej wychodzi mi zachowywanie beztroskiego dystansu. Zwłaszcza, gdy słyszę, że przeciwników (czytaj: te "kanalie" o "zdradzieckich mordach") powinno zamykać się w obozach.

Posłanka Pawłowicz bez żenady mówi w parlamencie, że marzy jej się zesłanie opozycji do obozu. W telewizji publicznej babcia Józia z “Plebanii” porównuje protestujących obywateli do rozdeptywanych robaków. Trudno nie być przerażonym, kiedy Jarosław Kaczyński otwarcie grozi opozycji. Karą za udział w protestach pod Sejmem mają być odebranie praw wyborczych i areszt – pisze Mateusz Trzeciak w felietonie dla WP Opinie.