po(strona 4/7)

W czwartek 11 stycznia, po chaosie wokół głosowania związanego z obywatelskimi projektami dotyczącymi prawa aborcyjnego, opozycja powinna zadać sobie jedno, egzystencjalne pytanie. Czy ona w ogóle w takim kształcie jest polskiej polityce potrzebna?

Środa 20 grudnia to bardzo zły dzień dla Polski. Nie dla rządu, nie dla PiS-u, nie dla Jarosława Kaczyńskiego. Dla Polski. I jeżeli ktoś się z uruchomiania artykułu 7 Traktatu UE cieszy, jest ślepy. Politycznie, a pośrednio być może finansowo, zapłacimy wszyscy. Dlaczego? Bo bez względu na to jak radykalny kurs w reformie wymiaru sprawiedliwości obrała Zjednoczona Prawica, żądania KE są z kategorii tych niemożliwych do spełnienia. A to oznacza eskalację konfliktu. Pytanie, dokąd nas on zaprowadzi?

Im bliżej wyborów na przewodniczącego Nowoczesnej, tym więcej szczegółów z partyjnej kuchni wycieka do opinii publicznej. Bez względu na didaskalia, jedno nie ulega wątpliwości. Widmo przegranej zajrzało na tyle głęboko w oczy Ryszarda Petru, że ten bez informowania struktur własnej (jeszcze) partii, postanowił oddać bez walki wyścig o fotel prezydenta Warszawy PO. W zamian Grzegorz Schetyna obiecał promować narrację o ”zjednoczonej opozycji”. Tylko jak zjednoczyć opozycję, skoro doprowadza się do podziałów we własnych strukturach? W chwilę przed głosowaniem Joanna Schmidt nazywa Katarzynę Lubnauer kłamczynią, tylko po to, aby później z udawaną skruchą przepraszać. Mało to poważne.

Schetyna traci posłuch u własnych europarlamentarzystów, którzy głosują wbrew zaleceniom partii. Petru publicznie wyraża żal, że klubowe koleżanki obiecały mu nie kandydować na fotel lidera Nowoczesnej, a jednak kandydują. Reszta opozycji, albo się nie liczy, albo jak ruch Kukiza, topnieje w oczach. W obecnej sytuacji PiS może sobie dwa miesiąca odwlekać rekonstrukcję rządu, i nic. Czy można się dziwić, że Donald Tusk w końcu stracił cierpliwość? A może w takim razie, jak sugerują niektórzy publicyści, zamiast wyborów prezydenckich wróci szybciej, na parlamentarne? Wątpię.

Tuż po ogłoszeniu kandydatury Rafała Trzaskowskiego Patryk Jaki i jego zwolennicy zalali internet dziesiątkami grafik i komentarzy. Stanisław Karczewski milczał przez cały dzień. To oznacza, że albo poddał walkę o nominację, albo PiS powinno poddać jego. Jeśli więc Rafał Trzaskowski będzie musiał mierzyć się z politykiem z Opola, czeka nas brutalna kampania. I wydaje się, że do stawania w szranki z tak bezwzględnym przeciwnikiem, jakim jest Patryk Jaki, najlepiej z obozu PO nadaje się właśnie Trzaskowski.

Gdyby Hanna Gronkiewicz-Waltz nie istniała, Prawo i Sprawiedliwość musiałoby ją wymyślić. Dziś prezydent Warszawy, udzielając kolejnych wywiadów, działa równie skutecznie, jak agent Jarosława Kaczyńskiego zwerbowany do celu rozsadzenia Platformy Obywatelskiej od środka. Na Komisję Weryfikacyjną nie przyjdzie, wyroków sądu nie będzie respektować. Jako profesor prawa, sama wobec siebie będzie to prawo stanowić. I niech się Grzegorz Schetyna martwi, jak się z tego wyplątać.

TVN jako telewizja prorządowa? Materiały o Platformie Obywatelskiej ostre jak paski TVP Info? Przestawienie politycznej wajchy oraz dziennikarze, którzy schlebiają politykom PiS? Brzmi jak Polska po drugiej stronie lustra, w której za pomocą czarnej magii odwrócono sensy i znaczenia. Albo po prostu jak zwykły dzień Tomasza Lisa, który akurat wieczorem oglądał telewizję i strasznie się zmartwił, bo w jednym materiale skrytykowano Hannę Gronkiewicz-Waltz.

31-letni Sebastian Kurz zapewne zostanie kanclerzem Austrii i najmłodszym szefem rządu w Europie. Zachodnie media już okrzyknęły go "pierwszym millenialsem u władzy". Przy każdej takiej okazji przez polskie media przetacza się debata pod tytułem "a kiedy taki młody, zdolny, przebojowy zrobi rewolucję na polskiej scenie politycznej?". Odpowiedź nie nastraja optymizmem.

Ledwo studia skończyli, ledwo pracę zaczęli, a już im się dwie średnie krajowe marzą. Głodówki urządzają, a wystarczy na te ich instagramy zajrzeć. Panie! Luksusy, drogie auta, egzotyczne wuajaże. No i kanapki z kawiorem, jak u rosyjskich baronów paliwowych.

Jeśli zachowanie Hanny Gronkiewicz-Waltz w sprawie dzikiej reprywatyzacji było zamknięciem wieka do trumny Platformy Obywatelskiej, minister Patryk Jaki właśnie wbił do niej ostatni gwóźdź. Duża ustawa reprywatyzacyjna, jeśli zostanie uchwalona przez Sejm, zakończy nie tylko dekady politycznego imposybilizmu, ale w wymiarze symbolicznym również III RP.

Nie było to zbyt grzeczne, ale okazało się opłacalne. Grzegorz Schetyna naraził się na krytykę za brak udziału w konsultacjach nad zmianą konstytucji, które naprędce zwołał prezydent Andrzej Duda. Ale okazuje się, że Platforma Obywatelska mogła na tym zyskać.

Niespełna 4 godziny żył projekt zmiany konstytucji, który Andrzej Duda ogłosił w południe. To klęska prezydenta, czy dowód na to, że wszystko było ukartowane? Jeśli to pierwsze, to Dudzie słabo wychodzi wybijanie się na niezależność. Jeśli drugie, to znak że cały spór z Jarosławem Kaczyńskim i PiS był tylko teatrem.

Po wojnie na plakaty, billboardy i spoty, przyszła pora na licytację obietnic. Tych jest dużo - począwszy od reformy programu 500+, szkolnictwa i edukacji, na tym, że Polacy będą zarabiać w euro tyle, ile dziś zarabiają w złotówkach (sic!), skończywszy. I właśnie ten punkt brzmi jak klasyczna propaganda ich głównego politycznego przeciwnika - Prawa i Sprawiedliwości.

”Dlaczego jest tak dobrze, skoro jest tak źle?”. Myślę, że takie pytanie mogą sobie postawić przywódcy opozycji, obserwując wzrastające poparcie Prawa i Sprawiedliwości. Tu kryzys, tam nawałnica, tutaj Komisja Europejska domaga się wyjaśnień, a prezydent Francji wypowiada ideologiczną wojnę obecnemu rządowi. Wielu ministrów sprawuje swoje stanowisko przez zasiedzenie, na ulicach stan wojenny, szef MON to rosyjski agent, a słupki poparcia uparcie w górę. Raz 43 pp., innym razem 36. Zawsze więcej niż cała opozycja razem wzięta. A i 50 pp. poparcia nie jest science-fiction.

Serial pod tytułem ”Taśmy z Sowy i Przyjaciół” trwa od ponad trzech lat. Rozmowy, które usłyszeliśmy były jednym razem błahe, innym zahaczały o polityczną korupcję oraz obnażały intelektualną miałkość elit ówczesnej władzy. To właśnie ich ujawnienie w czerwcu 2014 spowodowało efekt domina, który przyczynił się do porażki wyborczej PO. Dzisiaj w interesie państwa leży jednak nie tyle serwowanie kolejnych odcinków zakulisowych plotek, co ujawnienie reszty nagrań, wyciągnięcie z nich wniosków i zamknięcie sprawy raz a dobrze. W sprzeczności z tym postulatem stoi jednak interes polityczny.

Oczywiście najważniejsze w wecie Andrzeja Dudy jest zatrzymanie złych zmian w sądownictwie. Ale nie można lekceważyć politycznego wymiaru tej decyzji. Opozycja przemawia w triumfalnym tonie, i rzeczywiście tym razem nie jest to robienie dobrej miny do złej gry.

Pamiętacie jak byliście w podstawówce albo gimnazjum i wyzywaliście się z kolegami? Rekonstrukcję takich pyskówek przeprowadzili w nocy posłowie obradujący nad ustawą o Sądzie Najwyższym. Posiedzenie Komisji sprawiedliwości i praw człowieka to z pewnością jeden ze smutniejszych epizodów polskiego parlamentaryzmu.