kim dzong un

Kim Dzong Un otrzymał prestiż, nimb światowego lidera i gwarancję bezpieczeństwa USA. Trump - i świat - uzyskali zobowiązanie Pjongjangu do "całkowitej denuklearyzacji". To znaczący krok naprzód - o ile tylko zostanie wcielony w życie.

Donald Trump podał na tacy ogromne propagandowe zwycięstwo reżimowi Kim Dzong Una. W zamian nie dostał nic konkretnego. Trudno potraktować to jako wielki sukces, ale to lepsze niż wojna termonuklearna.

Donald Trump odwołał szczyt z Kim Dzong Unem. Teraz to koreański przywódca chce się spotykać, choć wcześniej groził zerwaniem rozmów. Nie ma ani historycznego przełomu, ani wojny. To dziwny taniec, który szybko się nie skończy, chyba że wkroczą Chiny.

Prezydenci Korei Północnej i Południowej ogłosili koniec wojny i rozbrojenie nuklearne. Spotkanie przywódców miało być szczególne, ale takiego przełomu nikt się nie spodziewał. Dlaczego nagle Kim Dzong Un postanowił zakończyć trwający 70 lat konflikt?

Na Półwyspie Koreańskim nie będzie więcej wojny. Formalnie pokój ma zostać podpisany jeszcze w tym roku. To przełomowa deklaracja przywódców państw koreańskich, którzy zapowiedzieli też nuklearne rozbrojenie.

Podczas ceremonii otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich sportowcy z Korei Północnej i Południowej maszerowali pod wspólną flagą. Kim Dzong Un wysłał też na Południe swoją siostrę. Ma to zapewnić poprawę wizerunku Korei Północnej, ale także jest rzadką szansą na rozmowy z reżimem w Pjongjangu.

Czy atak nuklearny na Koreę Północną w czasie, kiedy tamtejsze głowice nuklearne mogą sięgnąć niemal każdego miejsca na Ziemi, może być lepszą opcją od polityki odstraszania? Administracja Trumpa, a także część ekspertów, uważa że tak. Co gorsza, ich myślenie ma swoją logikę.

Jedynym państwem, które może poradzić sobie z problemem koreańskim i reżimem Kim Dzong Una są Chiny - brzmi powszechna mantra. Tak jednak już nie jest. Owszem, Chiny miały ogromny wpływ na ojca i dziadka obecnego dyktatora, ale nie jego samego.

Podczas swojego przemówienia w ONZ, Donald Trump zagroził "całkowitym zniszczeniem" Korei Północnej. Wbrew pozorom, był to wyraz umiarkowania i powściągliwości prezydenta.

Przynajmniej 100 tys. zabitych w ciągu kilku pierwszych dni wojny. To wariant optymistyczny. Czarny scenariusz wymyka się wyobraźni. Co w takim razie świat może zrobić z północnokoreańskim reżimem i jego bombą atomową?

Jeśli dojdzie do wojny, uderzenie Trumpa na Koreę Północną oznaczać będzie potężny i krwawy konflikt na Pacyfiku. Co najmniej setki tysięcy Koreańczyków mogą zginąć, a podobna liczba ofiar dotyczyła będzie Japonii i być może także żołnierzy amerykańskich oraz chińskich. Walki te mogą i najpewniej uruchomią globalny efekt domina.

Coraz powszechniejsze jest przekonanie, że pierwszy prawdziwy kryzys prezydentury Donalda Trumpa może dotyczyć Korei Północnej, a konkretniej jej zdolności do umieszczenia głowicy nuklearnej w jednej lub więcej ze swoich rakiet balistycznych, posiadających wystarczający zasięg i celność, by dotrzeć do Stanów Zjednoczonych. Kryzys mógłby powstać także z innych powodów: dużego wzrostu produkcji północnokoreańskich głowic nuklearnych, pojawienia się dowodów na sprzedaż materiałów nuklearnych grupom terrorystycznym lub użycia sił konwencjonalnych w ataku na Koreę Południową lub stacjonujących tam amerykańskich żołnierzy.

Korea Północna zaczyna wyglądać mniej jak ekscentryczny wyjątek od reguły, ale wręcz jak prekursor szerszego trendu w stronę nacjonalizmu, autarkii i autorytaryzmu. Globalne trendy, mierzone przez Freedom House i inne organizacje pozarządowe, pokazują falę wzrostu despotycznych reżimów nie widzianą od czasów pierwszej połowy XX wieku. Powrót do łask nacjonalizmu widać właściwie wszędzie, od tradycyjnie konfliktogennych regionów, po najmocniej ugruntowane demokracje - pisze Christopher Hill, były ambasador USA w Polsce. Artykuł w języku polskim ukazuje się wyłącznie w Opiniach WP, w ramach współpracy z Project Syndicate.