propaganda

Sama się z marzeniami o "polskim BBC" dawno pożegnałam, ale nie lubię, gdy obraża się moją inteligencję. "Wiadomości" TVP już dawno odpuściły sobie informowanie na rzecz formowania - a to jest właśnie ta wcale nie tak cienka granica między dziennikarstwem a propagandą. Ale my wszyscy, narzekający na żenujący poziom takiego dziennikarstwa, nie jesteśmy jego grupą docelową. Czasami tylko trochę się dziwię, że młodzi w większości dziennikarze dali się obsadzić w rolach kiepskich propagandystów, których telewizyjne kariery potrwają tyle, ile potrwa obecna władza - pisze Kataryna w felietonie dla WP Opinie.

Po prawie dwóch latach rządów PiS wydaje się, że propagandziści TVP Kurskiego pobili już wszelkie możliwe rekordy w sztuce coraz to bardziej łopatologicznych nadinterpretacji i manipulacji umysłami widzów. Okazuje się jednak, że każdego kolejnego dnia blakną osiągnięcia minionej doby. I już dzisiaj - z proroczym wyprzedzeniem – możecie być załamani tym, co TVP pokaże jutro - pisze Grzegorz Wysocki w felietonie dla WP Opinie.

Historia jest polem bitwy. Nie, nie chodzi mi o rozległe fronty, bombardowania i zniszczone miasta. Raczej o to, że historia – jako zorganizowana forma ludzkiej pamięci – jest areną, na której zmagają się siły polityczne - pisze Robert Jurszo, Wirtualna Polska.

- W propagandzie gierkowskiej chwalono się wszystkim. Na przykład tym, że litrowa butelka Coca-Coli ma już zakrętkę, a nie kapsel. Z czasem to wszystko zaczęło być coraz bardziej śmieszne – mówi dr hab. Marcin Zaremba z Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego.

O jakiej odpowiedzialności dyspozytorów można mówić, jeśli samolot "wyleciał w powietrze"? Ludzie, którzy podjęli decyzję o tym, że samolot może lądować w Smoleńsku i ci, którzy źle go naprowadzili, są zwolnieni z odpowiedzialności. Bo ich działalność nie ma nic wspólnego z katastrofą. W ten sposób minister Macierewicz usprawiedliwił tych, którzy powinni zostać ukarani i uznani za współwinnych katastrofy. I Rosję to cieszy - mówi w rozmowie z Wirtualną Polską Wacław Radziwinowicz, wybitny znawca Rosji, dziennikarz przez wiele lat mieszkający w Moskwie.

Cudowna marchewka, śmiertelnie groźna marihuana i mit boskiego przywódcy - decydenci, którzy zdają sobie sprawę z potęgi propagandy, są w stanie nie tylko wykorzystać do niej nawet najbardziej absurdalne zagadnienia, ale także sprawić, że szerokie rzesze ludzi uwierzą w niedorzeczny przekaz. W artykule dla Wirtualnej Polski Michał Staniul przeanalizował kilka przypadków, które z całą mocą ukazują, jak ogromną siłę miała propaganda w XX wieku.

Wiadomość o napaści Polski na III Rzeszę trafiła do gazet na całym świecie. W taki właśnie sposób konflikt z Polską próbowała przedstawić propaganda III Rzeszy. - To klasyczny przykład podstępu obliczonego na zyskanie międzynarodowego poparcia. Pomógł on też Hitlerowi uwiarygodnić atak w oczach żołnierzy - mówi gen. Wesley Clark, były naczelny dowódca Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie.

Należało za wszelką cenę udowodnić, że już Mieszko I, a więc pierwszy historyczny władca Polski, zdobył Pomorze Zachodnie. I władze PRL poczyniły ku temu niezbędne kroki, opierając się na autorytecie tych historyków i archeologów, którzy podjęli się wypełnienia trudnego zadania. Ci zaś szybko spostrzegli, że bitwa pod Cidiną idealnie pasuje do zamierzonej kampanii potwierdzania wielowiekowego związku Pomorza Zachodniego z Polską. Należało teraz przekonać opinię publiczną i środowiska naukowe (także zagraniczne), że starcie z Hodonem odbyło się pod pomorską Cedynią, a nie gdzieś na wówczas enerdowskim Połabiu - pisze Artur Szrejter w artykule dla WP.

W slangu sowieckich służb specjalnych diezą nazywano dezinformację, połączoną często z kompromitacją. Szeroko rozumiana dezinformacja była niezbędnym elementem tzw. aktywnych przedsięwzięć zagranicznych, czyli gier operacyjnych mających na celu wywarcie pożądanego wpływu psychologicznego oraz propagandowego na wrogą opinię publiczną, ośrodki opiniotwórcze i media, a tym samym władze polityczne. W okresie zimnej wojny ZSRR osiągnął w tej dziedzinie prawdziwe mistrzostwo - pisze Robert Cheda w artykule dla WP.PL.

W mediach II wojna światowa zaczęła się od kłamstwa. Kłamali wszyscy: Niemcy, Sowieci, Francuzi i Polacy. W 1939 r. media wszystkich stron konfliktu próbowały wpływać na rzeczywistość dokonując bezczelnych i kuriozalnych manipulacji. Część z nich okazała się skuteczna.

Denuncjowanie przeciwników politycznych jako antysemitów i faszystów jest stosowanym od dawna chwytem rosyjskiej propagandy - powiedział amerykański historyk Timothy Snyder podczas spotkania w Berlinie poświęconego Janowi Karskiemu i Witoldowi Pileckiemu.

Sfałszowana przez AK odezwa zbiegłego na Wyspy Brytyjskie Rudolfa Hessa była na tyle skuteczna, że w Rzeszy zaczęły powstawać grupki popierające uciekiniera. Czasopisma wydawane w języku niemieckim przez polskie podziemie powodowały, że część Niemców uwierzyła w istnienie antyhitlerowskiej opozycji. Jedno z pism - satyryczny "Der Klabautermann", cieszył się tak dużym powodzeniem wśród żołnierzy Wehrmachtu, że płacili za niego po kilkadziesiąt marek. Podobne akcje powodowały chaos, bójki między Niemcami, a nawet wstrzymanie pracy fabryk.