platforma obywatelska(strona 6/6)

Prawo i Sprawiedliwość krok po kroku rozmontowuje sądownictwo, zawłaszcza spółki i powoli kończy z liberalną demokracją. Mimo tego wciąż prowadzi w sondażach, nie dając opozycji żadnych szans. Dlaczego? Także dlatego, że liderzy opozycji nie wyciągają wniosków z własnych błędów. Pokazał to dzisiaj w Sejmie Grzegorz Schetyna. A jego współpracownicy nie widzą w tym nic złego.

W czwartek do mediów dotarła wiadomość o zatrzymaniu 10 osób powiązanych z nieprawidłowościami finansowymi w Zakładach Chemicznych w Policach. Wśród nich znalazło się dwóch prominentnych członków zachodniopomorskich struktur PO. Choć dla wielu informacja ta była zaskoczeniem, kryzys i czyszczenie lokalnych struktur zaczęły się znacznie wcześniej. Szefostwo spodziewało się problemów?

Panie Grzegorzu Drogi, Panie Władysławie Szanowny, Miły Panie Ryszardzie - odwagi! Alleluja i ruszcie się nareszcie do przodu! Teraz już tylko do przodu. Polityka stała się dziś szklaną górą. Musicie się na nią wdrapać albo zginąć. I jak to na szklanej górze - kto patrzy wstecz, ten się zamienia w bezsilny słup soli. Przestańcie się oglądać za siebie. Przestańcie kombinować, jak łysa kobyła pod górę. Spójrzcie na swoich prawicowych kolegów, którzy odnoszą sukcesy na Zachodzie. Oni się nie certolą. Nie patrzą za siebie. Walą naprzód. Dlatego wygrywają i swoich populistów pędzą w kozi róg.

Schetyna potrzebuje cudu, żeby udowodnić, że jest w stanie pociągnąć za sobą nowych wyborców. I choć sondaże rosną, a PiS może w końcu zacząć słono płacić za Misiewiczów, chaos w gimnazjach i służbie zdrowia, to wciąż wydaje się, że tylko cud da Platformie władzę, pisze w felietonie dla WP Opinie Sławomir Sierakowski.

Kto od zjazdów dwóch najważniejszych sił politycznych oczekiwał trzeźwych diagnoz i nowych idei, nie mógł się nie rozczarować. Dostaliśmy to, co znamy od roku, a nawet od początku rządów duopolu PiS-PO, jaki ustanowił się w 2005 roku. Wzajemne ataki, oskarżenia, odmowę wyjścia poza właściwe własnej grupie sposoby myślenia, celne diagnozy przemieszane z obsesjami i pomysły niepoważne wobec wyzwań, jakie stawiają nam współczesne czasy - pisze Jakub Majmurek dla Wirtualnej Polski.

Platforma z PSL-em rządzą w samorządach. Dysponują gigantyczną władzą i ogromnymi środkami publicznymi. Co w tej sytuacji proponują nam lokalni kacykowie spod znaku PSL i PO? To samo co przez ostatnią dekadę. Tę samą arogancję i politykę "na odpier...". Na wpół autorytarne rządy prezydentów dinozaurów, budowę kolejnych centrów handlowych, dziką deweloperkę, drogie mieszkania, smog, nepotyzm, kumoterstwo i korupcję. Dla Was wciąż jest 2011 rok. Jesteście ślepi - pisze Jan Śpiewak w najnowszym numerze "Dziennika Opinii" Krytyki Politycznej.

Kiedy słyszę o protestach zachodnich dziennikarzy czy obrońców praw człowieka, którzy burzą się na rzekome naruszenia wolności słowa w Polsce, pusty śmiech mnie ogarnia. Gdzieście byli, pytam, przez lata, kiedy to oponentom rządu odbierano głos, utrudniano życie, przeszkadzano i, niekiedy wręcz, szykanowano? Czyście nie widzieli czystek w mediach publicznych? Rozprawy i nacisków na co bardziej niezależnych właścicieli mediów prywatnych? A skoro żeście nie widzieli i milczeli, to teraz mam do was uprzejmą prośbę, żebyście się wypchali. Wasze oburzenie i protesty warte jest tyle, co zeszłoroczny śnieg. Jesteście po prostu żałośni - pisze Paweł Lisicki dla Wirtualnej Polski.

Im dalej, tym Kopacz radziła sobie gorzej, ale jej porażkę przypieczętowała końcówka oraz to, co stało się po debacie. W ostatniej wypowiedzi premier płaczliwie prosiła wyborców o głosy, co wobec słabej sytuacji PO robiło dość żałosne wrażenie. Nie było w tym pewności siebie ani prawdziwej woli zwycięstwa. Jeszcze gorzej było potem. Szydło wyszła do czekających na nią młodych działaczy PiS i wygłosiła pełne werwy przemówienie. Kopacz gniotła się w jakimś telewizyjnym korytarzu i bąkała coś do otaczających ją szczelnie dziennikarzy. Ocena tego, kto wygrał, zależy u widzów często nie od własnych wrażeń, ale od tego, jak kto zachowuje się po starciu. Tu wniosek musiał być oczywisty - pisze Łukasz Warzecha w felietonie dla Wirtualnej Polski.

- Na pierwszy rzut oka ekonomiczny program PO jest bardzo wrażliwy społecznie. Ale tylko na pierwszy rzut oka – pisze Rafał Woś w felietonie dla Wirtualnej Polski. Publicysta pisze, że rozwiązania zaproponowane przez Platformę idą w kierunku, w którym należy przesuwać polską gospodarkę „po latach ostrego liberalnego zaczadzenia”, które doprowadziło u nas m.in. do dramatycznego rozjazdu produktywności i płac oraz „uśmieciowienia” rynku pracy. Dlaczego propozycje PO wciąż pozostawiają jednak wiele do życzenia?

- Późno, bo późno, ale jednak stało się to, na co przez lata czekały liberalne salony. Ewa Kopacz postanowiła wydać wojnę Kościołowi i konserwatywnej prawicy. Najpierw ustawa o in vitro, następnie o uzgadnianiu płci, wybór na rzecznika praw obywatelskich znanego ze wsparcia dla homoseksualistów Adama Bodnara, wreszcie przyspieszenie prac nad prawem o mowie nienawiści. Nie można mieć wątpliwości, że Platforma ostro skręciła w lewo – pisze w felietonie dla Wirtualnej Polski Paweł Lisicki.

- PO od lat jest jak grzybiarz, który zgubił się w lesie. Zbiera sporo niezłych grzybów, ale nie wie, którędy do domu. Wyborcy czują, że Platforma kręci się w kółko i to dlatego nie chcą jej poprzeć, a nie dlatego, że zbiera muchomory – pisze dla Wirtualnej Polski Jacek Żakowski. Publicysta, zastanawia się, jak doszło do tego, że rząd, który „dał tak dużo w tak krótkim czasie”, w zamian nie dostał do niczego. Dziennikarz wylicza, dlaczego Platforma wciąż traci w notowaniach, odpowiada na pytanie, czym różni się Ewa Kopacz od Donalda Tuska i wyjaśnia, co muszą zrobić partia, rząd i premier, by PO odzyskała zniechęconych do siebie wyborców.

- Wbrew rządowej propagandzie, nowi ministrowie ani niczego poważnego nie załatwią, ani żadnego projektu nie doprowadzą do końca. Są zakładnikami czasu i sytuacji. Nie wróżę im powodzenia. Kto wie, czy ta nagła zmiana nie przyspieszy tylko upadku władzy – pisze Paweł Lisicki w felietonie dla Wirtualnej Polski. Redaktor naczelny „Do Rzeczy” komentuje dymisje i nowe nominacje Radzie Ministrów, wyjaśnia dlaczego „platformerska opowieść” na temat ostatnich wydarzeń „nie trzyma się kupy” oraz odpowiada na pytanie, dlaczego od nowych ministrów wcale nie oczekuje się pracy na rzecz państwa.