krzysztof bosak

Wybór jest prosty. Andrzej Duda albo Rafał Trzaskowski. Czyli radykalizacja ostatniej pięciolatki albo krok w stronę Zachodu, praworządności i racjonalności z zachowaniem zdobyczy socjalnych. Dlaczego więc Bosak, Hołownia i Kosiniak-Kamysz kombinują jak łysa szkapa pod górę?

Jeśli 12 lipca zwycięży Rafał Trzaskowski, szampany wystrzelą nie tylko w jego sztabie. Toast - z dala od kamer – wzniosą liderzy Konfederacji. Wygrana Trzaskowskiego oznacza dla nich kłopoty PiS, a więc osłabienie największego konkurenta.

Wiecie już, na kogo oddacie w niedzielę swój głos? Ja też już wybrałem. Nie interesuje mnie to, co kandydat mi obiecał. Siłę sprawczą zwycięzca i tak ma niewielką. Dlatego oczekuję od niego tylko jednego – będzie się starał być prezydentem każdego Polaka. A przynajmniej takie wrażenie będzie sprawiał.

Oj, gonią go, gonią! Jeszcze kółko i go przegonią. To widać w sondażach i słychać w komentarzach. Ale nie dajcie się zwieść. Nikt Andrzeja Dudy nie dogania. To tylko on mknie w odwrotnym kierunku.

Na miejsca, gotowi, start!... Nikt nie rusza. Wszyscy tkwią, jak tkwili przez ostatnie lata. Buksują niemal bezgłośnie. A do tegorocznych wyborów prezydenckich zostały cztery miesiące.

Debata przedstawicieli ugrupowań startujących do wyścigu europarlamentarnego była popisem nieprzygotowania, banałów i udzielania wymijających odpowiedzi na proste pytania. Na tym bezrybiu wyraziście zaprezentował się Krzysztof Bosak z Konfederacji, Adrian Zandberg przypomniał o swoim istnieniu, a Paweł Kukiz był jak z 2015. Na resztę można machnąć ręką.