demokracja

Wybitny ekonomista i publicysta straszy Amerykanów Polską i Węgrami. Paul Krugman ostrzega przed "białym nacjonalizmem spuszczonym ze smyczy". Ta ocena jest druzgocąca. Ma jedynie nadzieję, że jego kraj nie pójdzie naszym śladem.

Krzyż na Giewoncie, dziesiątki pomników, wlepki na samochód, rower i motocykl. Połamany opłatek, transparenty zwisające z balkonów. Wszędzie na pierwszym planie ten sam napis: ”konstytucja”. Walka o demokrację to szczytne zajęcie, ale droga do sekciarstwa jest krótka. I ślepa.

Niech opozycja ”ubiera” pomniki w ”konstytucję”, niech narodowcy urządzają marsze 1 sierpnia, niech Międlar organizuje spotkania autorskie, niech feministki protestują przeciwko zaostrzeniu ustawy antyaborcyjnej. Jeśli prawo nie jest łamane, nie można ograniczać wolności słowa, bo następnym krokiem jest jej pogrzeb.

- Zadaniem księży nie jest angażowanie się w życie partyjne – powiedział abp Stanisław Gądecki, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. A pytany był o zadania polskiego Kościoła katolickiego w stulecie niepodległości. - Rolą księży nie jest stanie po stronie ani prawicy, ani lewicy, ani centrum - dodał. Wbrew jego słowom część opinii publicznej może to widzieć inaczej.

Znany profesor, konstytucjonalista, przychodzi do opozycyjnego tygodnika ponarzekać na władzę. A że ignorancka, niszczy demokracje, a to że niemal faszystowska. W sumie nic nowego poza faktem, że w pewnym momencie hamulce puszczają i wychodzi szydło z worka. Elita, która utraciła rząd dusz miota się w spazmach, wszystkich, którzy zagłosowali nie po ich myśli nazywając ”plebsem”. I to nie dosłownie, ani w przenośni. Więcej takich rozmów - druga kadencja dla partii Kaczyńskiego gwarantowana.

Demokracja straciła na atrakcyjności. Boleśnie przekonują się o tym młodzi demonstranci z Belgradu. Mają internet i media społecznościowe. Mają zapał i hasła. Nikogo jednak nie przekonują i nawet Zachód popiera prezydenta, którego oskarżają o dyktatorskie zapędy.

Kijowski może być fetowany w Brukseli, jednak jego realna siła polityczna jest enigmą. Schetyna może zmusić partię, żeby zainwestowała miliony w jego kampanię billboardową, ale efekty będą marne. A Petru może przyciągać do siebie uwagę kolejnymi wyskokami i wpadkami, ale uśmiech politowania to wszystko, na co może liczyć. Morał jest prosty: Kaczyński mógłby powtórzyć to, co kiedyś, w starych dobrych czasach mówili politycy Platformy, kiedy pytano ich, czy nie obawiają się o utratę władzy. A mianowicie, że dzisiaj nie ma z kim przegrać - pisze Paweł Lisicki dla Wirtualnej Polski.

Ostatni sondaż TNS sprawił, że zwolennikom opozycji naprawdę zrzedły miny. Przecież to nie tak miało być! Na darmo poszło darcie szat, jęczenie i wykrzykiwanie, na próżno wołanie o putinizacji kraju, zamachu stanu i końcu demokracji. Jak na złość, im głośniejsze i bardziej kasandryczne są przestrogi, tym słupki poparcia dla rządzących szybciej pną się do góry. Rzeczywiście, wynik 39 proc. dla PiS, 17 dla PO i 11 dla Nowoczesnej to prawdziwy nokaut - pisze Paweł Lisicki dla Wirtualnej Polski.

Nie popadajmy w przesadę. Oczywiście każdą wymianę szefów spółek skarbu albo zmiany w mediach publicznych czy instytucjach kultury można nazwać zamachem na demokrację. Ale pachnie to na kilometr prywatą i skończy się niechybną dewaluacją pojęcia "obrony demokracji". A gdy demokracja będzie faktycznie zagrożona, to nikt tego nawet nie zauważy - pisze Rafał Woś w felietonie dla Wirtualnej Polski.

Gdyby przez cztery lata, a nawet przez rok, Prawo i Sprawiedliwość posuwało się z takim impetem, jak przez pierwszy tydzień rządzenia, to każdy czarny scenariusz mógłby się wypełnić. Ale na razie jest to odległa przyszłość - pisze Jacek Żakowski w felietonie dla Wirtualnej Polski. Publicysta zastanawia się, "w jakim stopniu faktycznie władza PiS będzie korzystała z możliwości ingerowania w działanie innych władz, oraz czy za cztery lata odbędą się wybory spełniające realnie (a nie tylko formalnie) demokratyczne standardy".

Partia Jarosława Kaczyńskiego zachowuje się w nowym Sejmie jak władza na okupowanym terytorium. Łamie ustalone parlamentarne zwyczaje, nie daje się wypowiedzieć opozycji, wycina ją z komisji sejmowych, w których dotychczas posiadała reprezentację. Obradami sejmu kieruje z wrażliwością i gracją starego sierżanta, którego dowódca kampanii wysłał, by przeczołgał wyjątkowo niezdyscyplinowaną grupę rekrutów - pisze Jakub Majmurek w felietonie dla Wirtualnej Polski.

Rządząca partia idzie jak tajfun, bierze co im się spodoba, nawet siłą: jak choćby Trybunał Konstytucyjny. W pogardzie ma ciemny lud, który wszystko kupi. Obiecywano, że Antoni Macierewicz nie będzie rządził wojskiem, ale szybko zapomniano. A sprawiedliwość, zamiast Małgorzacie Wassermann, przypadła niezapomnianemu Zbigniewowi Ziobrze. To wszystko zdobywano nocą. Bez kamer telewizyjnych, ale i bez przestrzegania parlamentarnych obyczajów. A pan prezydent okazał się wiernym kibicem Prezesa, podpisując wszystko, co mu podsuwano - pisze Wiesław Dębski w felietonie dla Wirtualnej Polski.

Budapeszt w Warszawie - te słowa, raz wygłaszane tonem ironicznym, a raz będące postulatem politycznym, zawierają więcej prawdy, niż wielu sądzi. W obu przypadkach wybory były formą pokojowego powstania przeciw establishmentowi. Były formą swoistego pospolitego ruszenia przeciw wąskiej grupie oświeconych, co to wszystko wiedzą lepiej i starają się narzucić społeczeństwu, wbrew tradycji i pamięci przeszłych pokoleń, swoją nową wizję ładu. Kaczyńskiego i Orbana łączy właśnie to - są głosem zbuntowanego ludu - pisze Paweł Lisicki w felietonie dla Wirtualnej Polski.