Rewolucja goździków

W pierwszej połowie lat 70. polityczna sytuacja Portugalii robiła się coraz trudniejsza. Cztery lata wcześniej zmarł dyktator Salazar. Od lat 60. w koloniach trwała wojna, która zdążyła już zabrać życie 10 tys. portugalskich żołnierzy i rujnowała budżet. Mimo to, rząd w ogóle nie dopuszczał opcji usamodzielnienia zamorskich terytoriów. Jakby tego było mało, Portugalia była izolowana na arenie międzynarodowej z powodu jej współpracy antyterrorystycznej z rasistowskim rządem Republiki Południowej Afryki.

Dla znacznej części wojskowych stało się jasne, że sytuacja w koloniach zaostrzyła się do tego stopnia, iż wojny nie da się wygrać. Grupa młodych oficerów zawiązała tajne sprzysiężenie o nazwie Ruch Sił Zbrojnych. Na jego czele stanęli szef sztabu generalnego Francisco da Costa Gomesa i jego zastępca António de Spinoli.

Gdy tylko w radiu rozbrzmiały pierwsze takty "Grandola, Villa Morena", na ulice w Lizbonie i Porto wyszli żołnierze. Bez trudu zajęli budynki radia i telewizji oraz sztab generalny i siedzibę rządu. Premier Marcelo Caetano skrył się w koszarach Gwardii Republikańskiej, ale nikt nie chciał go bronić. Pod wieczór poddał się puczystom i zdał na ich łaskę.

Lizbończycy zareagowali entuzjazmem na zamach stanu, w którym widzieli nadzieję na zakończenie autorytarnego etapu w politycznych dziejach Portugalii. Ludzie wiwatowali i oklaskiwali anektujące kolejne budynku oddziały wojska. Symbolem przewrotu stały się białe i czerwone goździki, które żołnierze wkładali w lufy karabinów. Trudno w to uwierzyć, ale zginęły zaledwie 4 osoby, które zabili agenci policji politycznej.