duda

Historia zatoczyła koło. Znów jesteśmy świadkami sporu nie tylko o samolot między premierem i prezydentem. Mamy tuż przed wyborami prezydenckimi również spór o to, kto ma do Katynia polecieć jako ważniejsza polityczna postać. Poprzedni spór zakończył się tragicznie. Ten pokazuje, że niczego jako państwo się nie nauczyliśmy.

Prezesowi – żeby mniej wierzył w państwo, a bardziej w ludzi. Premierowi – żeby nie był Gierkiem 2.0. To są dość złośliwe życzenia dla polityków. Ale najmocniej oberwał Tusk.

Olaboga, Duda rozmawiał z Tuskiem. Olaboga, Tusk śmiał się, rozmawiając z Dudą. A to przecież sprawa normalna, z której uczyniliśmy sprawę nienormalną, wręcz nadzwyczajną. Takie cuda tylko w Polsce.

Dużo gestów i kilka konkretów, ale do realizacji w bliżej nieokreślonej perspektywie – to będzie rezultat wizyty Andrzeja Dudy u Donalda Trumpa. Bo Biały Dom ma problemy, na które Duda nie pomoże.

Polonia przestała być bezpieczną przystanią dla polityków prawicy. A zwłaszcza dla tego, który w takie podróże – z racji stanowiska – jeździ najczęściej. Dla prezydenta Andrzeja Dudy.

Nie potrzebujemy defilady Wojska Polskiego w 100. rocznicę odzyskania niepodległości. Już tłumaczę dlaczego.

Jeśli o sportowcach, muzykach, pisarzach mówi się na początku ich kariery, że się dobrze zapowiadają – to dobra wróżba. Gorzej, jeśli to samo mówi się po paru latach – wiadomo, że z tej mąki chleba raczej nie będzie. Andrzej Duda w trzecią rocznicę prezydentury wciąż tylko dobrze się zapowiada.

Wydawało się, że w konkurencji publicznych gaf premier Morawiecki – ze słowami o „żydowskich sprawcach” – zawiesił poprzeczkę na nieosiągalnym poziomie. Wtedy na rozbiegu stanął prezydent Duda ze swoim przemówieniem, w którym porównał sytuację Polski w Unii Europejskiej do okresu zaborów.