Justyna Samolińska: Antyfaszyzm Tomasza Lisa

Trudno jednocześnie nie zauważyć, że to właśnie Lis jest najbardziej wyrazistym symbolem porażki, jaką obóz liberalny, na własne życzenie, odniósł w debacie o nacjonalizmie. I jak ogromną odpowiedzialność redaktor Lis, jego koledzy i koleżanki z TVN, mediów publicznych i “Gazety Wyborczej” ponoszą za panoszenie się na naszych ulicach i sejmowych korytarzach fanatyków “rasowego separatyzmu”.

Cofnijmy się w czasie...

Żeby uzasadnić powyższe tezy, trzeba przenieść się w czasie o dokładnie 6 lat, do 14 listopada 2011 roku, do studia TVP “Tomasz Lis na żywo”. Najpierw przypomnijmy sobie, jak wyglądał wtedy krajobraz polityczny. Prezydentem był Bronisław Komorowski, właśnie zaczynała się druga kadencja rządów Platformy Obywatelskiej, pierwsza w historii III RP reelekcja partii rządzącej. Do parlamentu po raz pierwszy dostał się wyoutowany gej - Robert Biedroń, oraz wyoutowana osoba trans - posłanka Anna Grodzka. Paweł Kukiz już odleciał w prawo, ale wciąż kojarzył się Polakom przede wszystkim z zespołem Piersi, Marek Jakubiak spokojnie warzył piwo, a Robert Winnicki nie marzył nawet o mandacie posła. Jego nazwisko znane było młodym nacjonalistom oraz osobom, które widziały zagrożenie w głoszonych przez niego poglądach. Niestety, nie miały na debatę publiczną takiego wpływu jak absurdalnie wysoko wynagradzany z pieniędzy podatników gwiazdor publicznej telewizji, Tomasz Lis.

Marsz Niepodległości właśnie wyszedł z podziemia. Po raz pierwszy przyszło na niego kilkanaście tysięcy ludzi. Zdewastowano centrum Warszawy, powodując straty w wysokości prawie 1 mln zł. Podpalono wóz transmisyjny TVN. Policja zatrzymała ponad setkę uczestników zgromadzenia. W tym samym czasie odbywała się Kolorowa Niepodległa - mniejsza, ale ciągle dość duża demonstracja antyfaszystowsko-patriotyczna, z flagami tęczowymi i narodowymi, na której policja nie interweniowała. Kolorowa Niepodległa w ogóle nie zetknęła się z Marszem Niepodległości. Na obydwu znaleźli się politycy i postaci z pierwszych stron gazet.

Zobacz także: Krzysztof Czabański: dla Tomasza Lisa nie ma miejsca w mediach publicznych

W studiu Tomasza Lisa pierwszej demonstracji ostro kibicowało dwóch zaproszonych gości - poseł Arkadiusz Mularczyk i publicysta Tomasz Terlikowski. Delikatniej z Marszem Niepodległości sympatyzował komentator sportowy Przemysław Babiarz. Drugą stronę reprezentowała tylko jedna osoba - Kazimiera Szczuka. Pierwsze pytanie, które zadał jej Tomasz Lis - dzisiaj pierwszy antyfaszysta RP - dotyczyło kastetu, który miał przy sobie antyfaszysta z Niemiec, zatrzymany na wiele godzin przed wydarzeniami, o których mowa.

Przez cały program Tomasz Lis ani razu nie podważył słów Mularczyka, który twierdził, że przemoc i zamieszki były wynikiem “prowokacji”. Nie kontrował też Tomasza Terlikowskiego, utrzymującego, że Marsz składał się z rodzin z dziećmi, a jakiekolwiek poglądy faszystowskie to margines marginesu. Najwyraźniej argument o tym, że ten margines marginesu to pomysłodawcy i organizatorzy, decydujący o całym politycznym przekazie demonstracji, nie przyszedł do głowy ostremu jak brzytwa prowadzącemu. Wygodniej było udawać, że starły się dwa ekstremizmy, trochę groźne, a trochę zabawne w swojej zapalczywości. Dzięki temu Lis mógł do woli pławić się i cieszyć rolą rozważnego mędrca, człowieka złotego środka, który z bezpiecznego dystansu obserwuje walkę w kisielu faszystów i antyfaszystów, Terlikowskiego i Szczuki.

Co naprawdę robił Tomasz Lis?

Żeby zbudować tę wygodną symetrię, trzeba było bezczelnie i świadomie zakłamać rzeczywistość. Umniejszyć kilkudziesięciu rannych policjantów i zdewastowany Plac Konstytucji i powiększyć zagrożenie, płynące z jednego niemieckiego kastetu. Udawać, że się nie wie, kto stoi za Marszem Niepodległości. Zignorować to, że organizuje go ONR, który domaga się zniesienia ustroju demokratycznego i zastąpienia go innym, bliźniaczo podobnym do faszyzmu. Zamykać oczy na krzyże celtyckie, będące międzynarodowym symbolem ruchu rasistowskiego. Usprawiedliwiać, zapominać, pozwalać na nieuchronne przesuwanie debaty politycznej w prawo. Dla własnej korzyści, dla wzmocnienia swojej pozycji tłustego kota, który rozsiadł się na najwygodniejszym, środkowym fotelu politycznej debaty.

Efektem tej polityki jest mandat poselski Roberta Winnickiego, zapraszanie do Polski włoskiego faszysty z wyrokami za swoją działalność polityczną. Liberalne media przez lata przymykały oko na rasizm i nie słuchały mądrzejszych od siebie, którzy za Markiem Edelmanem ostrzegali, że “zło może urosnąć”. Dlatego ludzie o ciemniejszym kolorze skóry boją się dzisiaj chodzić po ulicy. Tomasz Lis i jego koledzy nie słuchali nas kiedy mogli - gdyby chcieli - działać przeciwko faszyzmowi. Kiedy był jeszcze malutki i można go było łatwo powstrzymać.

Efekt?

Dzisiaj, w roku 2017, władza i pozycja Tomasza Lisa znacząco osłabły. Jego fotel przestał być fotelem środkowym, co zresztą było dość przewidywalne przy polityce ciągłego zabierania siedzisk z lewej i dostawiania z prawej. W Polsce PiS-u zabawne ekstremum sprzed 6 lat stało się poważnym politycznym graczem, hojnie wspieranym finansowo i propagandowo przez rząd. Lis się tego gracza przestraszył - lepiej późno niż później, jak mawiają.

Antyfaszyzm jest nam dzisiaj potrzebny jak powietrze i pewnie nie należy grymasić na nowych sprzymierzeńców, dlatego nie chcę pana Tomasza z tej walki wykluczać. Na jego miejscu przyzwoitość kazałaby mi przeprosić, ale cóż, przyzwoitość nie jest najmocniejszą stroną redaktora Lisa.

Justyna Samolińska, członkini Zarządu Krajowego partii Razem