Zamachy stanu w Turcji
Zamach stanu w Turcji z 15 lipca tego roku nie był pierwszą próbą dokonania przewrotu wojskowego w tym kraju. Jeszcze trzykrotnie w historii Turcji - w 1960, 1971 i 1980 r. - turecka armia siłą sięgała po władzę. Natomiast w 1997 r. wojsko wywarło na tyle znaczący politycznie nacisk, że rządząca wtedy ekipa musiała ustąpić.
Pod koniec lat 50. sytuacja polityczna Turcji stawała się coraz trudniejsza. Rządząca Partia Demokratyczna ciążyła w stronę USA, co nie podobało się elitom wojskowym. Oskarżali oni demokratów także o odchodzenie od ideałów kemalizmu. Nazwa ta - wzięta od imienia Mustafy Kemala Atatürka - oznaczała taki sposób myślenia o Turcji, który zakładał republikanizm, nacjonalizm, rewolucjonizm, populizm, etatyzmu i laicyzm. W szczególności ważny był ostatni z wymienionych filarów, który wiązał się z postulatem trzymania islamu z dala od polityki.
Wojskowi - uznając sytuację za nazbyt groźną - w 1960 r. zdecydowali się na zamach stanu. Władzę w kraju przejął składający się z wysokich rangą oficerów Komitet Jedności Narodowej. Premiera Adnana Menderesa - wraz z dwoma ministrami - skazano na śmierć. Po wyborach w 1961 r. sytuacja ustabilizowała się już na tyle, że możliwe było powstanie rządu koalicyjnego.
Do kolejnego przewrotu doszło 10 lat później, w 1971 r. Pod presją armii rząd, składający się głównie z polityków Partii Sprawiedliwości, podał się do dymisji.
Największy zamach stanu w dziejach Turcji miał miejsce w 1980 r. Zła sytuacja gospodarcza w kraju i narastający kurdyjski terroryzm sprowokowały oficerów do przejęcie władzy. Turcją zaczyna rządzić Rada Bezpieczeństwa Narodowego, z generałem Kenanem Evrenem na czele, który zostaje prezydentem. W listopadzie 1981 r. dzierżące władzę wojsko rozwiązuje wszystkie partie polityczne oraz zawiesza działalność związków zawodowych. Junta zaczyna szafować wyrokami śmierci - łącznie wydaje się ich ok. 50. Represje dotykają każdej strony sceny politycznej, zarówno prawicy jak i lewicy. Zostaje wprowadzone rozporządzenie zakazujące noszenia kobietom czarczafów - chust zasłaniających twarz (nie zdobył się na to nigdy nawet sam Atatürk). Prześladuje się również intelektualistów. Rządy junty trwają aż do 1983 r. W listopadzie odbywają się wybory, które zwycięża Partia Ojczyźniana. Władzę znów odzyskuję cywile.
Natomiast to, co stało się w 1997 r. nie może być uznane za zamach stanu. Wtedy wojsko jedynie wymusiło obalenie rządu o islamistycznych ciągotach. Nie doszło natomiast do użycia siły.