reprywatyzacja

Z dziką reprywatyzacją należy skończyć jak najszybciej. Kłopot w tym, że przyjęte przez Sejm rozwiązanie jest prostackie i niezgodne z podstawowymi prawami obywatelskimi.

Nie ma dnia bez politycznej bomby, więc czwartek nie jest wyjątkiem. Prawdziwą sensacją jest to, co na komisji weryfikacyjnej w sprawie stołecznej reprywatyzacji powiedział weteran reprywatyzacyjnego biznesu, mecenas Robert Nowaczyk.

Alarm! Andrzej Waltz odda ponad milion zł z reprywatyzacji Noakowskiego 16. Cała rodzina Waltzów łącznie musi zwrócić prawie pięć milionów. Władza poluje na zwykłych obywateli, szczuje na prostego człowieka i zabiera mu uczciwie wypracowane pieniądze. Jak długo jeszcze? Czy Komisja Europejska to widzi? Trzeba wychodzić na ulicę i protestować. Trwa zamach stanu. Teraz!

Kwiaty, bombonierki, dobre wino. Nie wiem, jakie lubi Hanna Gronkiewicz-Waltz, ale zakładam, że Jarosław Kaczyński postawi na pasujący do czekoladek węgierski Tokaj. No i oczywiście gratulacje z ust prezesa PiS-u, bo te bez dwóch zdań należą się prezydent stolicy. Nie dość, że jej dyrektor porównał odpowiedzialność za reprywatyzację do szefa hali produkcyjnej, który nie musi wiedzieć, że gdzieś na ziemi rozsypały się śrubki, to jeszcze sama prezydent przyznała, że w Ratuszu przez lata działała ”zorganizowana grupa przestępcza”. Niebywałe.

Zamiast ustawy rozwiązującej sprawę, dostajemy komisję, która będzie głównie politycznym spektaklem. Jedyny pożytek z niej taki, że na chwilę zablokuje dalsze reprywatyzacyjne zwroty. Nie sądzę jednak, by zwróciła ona mieszkania poszkodowanym lokatorom, by komuś faktycznie pokrzywdzonemu przez reprywatyzację mogła realnie pomóc. Lokatorom należy się pomoc, ale przynieść ją może przede wszystkim sensowna polityka mieszkaniowa, a nie pokazowe przesłuchania handlarzy roszczeń – pisze Jakub Majmurek w felietonie dla WP Opinie.

Mógł prezydent Bronisław Komorowski zostawić po swojej kadencji i długich rządach PO choć jeden problem rozwiązany. Ale nie, zamiast zająć się pakowaniem walizek, postanowił ostatnie godziny swojego urzędowania poświęcić tak zwanej małej ustawie reprywatyzacyjnej. Posiedział, pomyślał, po czym ogłosił zdumionemu społeczeństwu, że ustawy nie podpisze, lecz skieruje ją do Trybunału Konstytucyjnego - pisze dla Wirtualnej Polski Wiesław Dębski.