Ewa Kopacz

Kolejna rada programowa, kolejna konwencja, kolejny zlot Platformy Obywatelskiej, i cały czas ten sam scenariusz. Odgrzewanie antypisowskiego kotleta, kasandryczne wizje stanu polskiej demokracji, groźby rozliczenia winnych i stawianie reszty opozycji przed faktem dokonanym. Pozytywnego przesłania - właściwie brak. W taki sposób można utrzymać stan posiadania, ale wyborów się nie wygra.

- Trudno mi zrozumieć upór w odmawianiu rodzinom ponownego zbadania ciał ich najbliższych. I chciałabym, aby ktoś za to odpowiedział, skoro już wiemy jak gigantyczny skandal krył. Tyle że nie powinna to być Ewa Kopacz, bo tak jak dzisiaj, tak wtedy, decyzja należała do prokuratora i to on się powinien tłumaczyć. Próba obciążenia Kopacz winą za źle powkładane do trumien ciała jest jednak nieporozumieniem, choć wiem, że z politycznego punktu widzenia jej skalp jest dużo cenniejszy niż głowa niekompetentnego prokuratora – pisze Kataryna w felietonie dla WP Opinie.

Pojawiają się kolejne informacje dot. umieszczenia w pojedynczych trumnach szczątek kilku osób. Jak do tego doszło? - Nie mówimy tutaj o dramacie osobistym Ewy Kopacz - stwierdził Marcin Makowski (Wirtualna Polska, "Do Rzeczy"). - Nie wiem, jaki motyw miała Ewa Kopacz, żeby szczątki ciał znalazły się nie tam, gdzie trzeba. Trzeba być niespełna rozumu, żeby przypisywać jej taki motyw - powiedział z kolei Sławomir Sierakowski ("Krytyka Polityczna").

Nie ma mowy o żadnej dyktaturze. Nastąpiła normalna demokratyczna zmiana władzy. Jeżeli nowi rządzący się nie sprawdzą, w kolejnych wyborach dostaną żółtą albo i czerwoną kartkę - pisze Łukasz Warzecha w felietonie dla Wirtualnej Polski.

Najlepsza odpowiedź na bardzo liczne pytania, na które inne partie nie chcą odpowiadać, a zwłaszcza odpowiedź na choroby tych partii brzmi: "Zandberg". Gdyby partia Razem znalazła się w Sejmie, polska polityka stała by się inna, bez względu na to, kto w listopadzie zostanie premierem. Oczywiście, nie jest obojętne, kto i jak będzie Polską rządził w następnej kadencji. Zapewne jest to bardzo ważne. Różnice między możliwymi scenariuszami są przecież ogromne i wciąż się o nich mówi. Ale świat się na tych wyborach nie skończy, choć może się pod ich wpływem zmienić - pisze Jacek Żakowski w felietonie dla Wirtualnej Polski.

Im dalej, tym Kopacz radziła sobie gorzej, ale jej porażkę przypieczętowała końcówka oraz to, co stało się po debacie. W ostatniej wypowiedzi premier płaczliwie prosiła wyborców o głosy, co wobec słabej sytuacji PO robiło dość żałosne wrażenie. Nie było w tym pewności siebie ani prawdziwej woli zwycięstwa. Jeszcze gorzej było potem. Szydło wyszła do czekających na nią młodych działaczy PiS i wygłosiła pełne werwy przemówienie. Kopacz gniotła się w jakimś telewizyjnym korytarzu i bąkała coś do otaczających ją szczelnie dziennikarzy. Ocena tego, kto wygrał, zależy u widzów często nie od własnych wrażeń, ale od tego, jak kto zachowuje się po starciu. Tu wniosek musiał być oczywisty - pisze Łukasz Warzecha w felietonie dla Wirtualnej Polski.

Niesie się po internecie słowo partyjne. I wygładzone zdanka, i poważne teksty, i zdjęcia, i okrzyki bojowe. Oraz całkiem sporo hejtu, także partyjnego... Lud wyborczy się zabawia, oburza, polemizuje, walczy na noże... Tylko działacze partyjni niewiele z tego rozumieją. Wszyscy - od lewa do prawa, ze szczególnym uwzględnieniem eseldowców i platformersów - pisze Wiesław Dębski w felietonie WP.

- PO od lat jest jak grzybiarz, który zgubił się w lesie. Zbiera sporo niezłych grzybów, ale nie wie, którędy do domu. Wyborcy czują, że Platforma kręci się w kółko i to dlatego nie chcą jej poprzeć, a nie dlatego, że zbiera muchomory – pisze dla Wirtualnej Polski Jacek Żakowski. Publicysta, zastanawia się, jak doszło do tego, że rząd, który „dał tak dużo w tak krótkim czasie”, w zamian nie dostał do niczego. Dziennikarz wylicza, dlaczego Platforma wciąż traci w notowaniach, odpowiada na pytanie, czym różni się Ewa Kopacz od Donalda Tuska i wyjaśnia, co muszą zrobić partia, rząd i premier, by PO odzyskała zniechęconych do siebie wyborców.

Niektórzy twierdzą, że było im nawet żal Ewy Kopacz, gdy ta drżącym głosem, w stanie bliskim histerii, ogłaszała w ubiegłą środę dymisje w rządzie, po czym uciekła przed dziennikarzami, nie odpowiadając na żadne pytania. Podobnie zresztą jak uciekła w poniedziałek, po zaanonsowaniu nowej obsady opróżnionych ministerialnych stolców. Mnie pani premier nie żal. Wraz z całą Platformą solennie zapracowała na to, co ją teraz spotyka.