Mieszko I

Mieszko I był księciem państwa Polan, władcą, który podbił okoliczne ziemie i zjednoczył plemiona słowiańskie.

Mieszko I – biografia

Data narodzin Mieszka I jest nieznana, ale zakłada się, że przyszedł na świat między 922 a 945 rokiem. Pochodził z dynastii Piastów. Jego ojcem był Siemomysł, a dziadkiem Lestek. Pierwsze oficjalne wzmianki o Mieszku I pojawiają się w dokumentach kroniki saskiej w 963 roku. Od około 960 roku był księciem Polski, w tamtym czasie jeszcze państwa plemiennego Polan.

Początkowo państwo ulokowane było na terenie Wielkopolski. Mieszko I zaczął podbijać kolejne tereny podczas swojego panowania. W około 960 roku przyłączył Mazowsze, dwanaście lat później Pomorze Zachodnie i Gdańskie, a w 990 roku Małopolskę i Śląsk. Przez jakiś czas pod panowaniem Mieszka I znalazły się także Grody Czerwieńskie.

Zdobywanie nowych ziem wiązało się z konfliktami zbrojnymi. Mieszko I prowadził między innymi wojnę z Niemcami o Pomorze. Wcześniej płacił cesarzowi daninę za zajmowane ziemie. Najważniejszą potyczką w konflikcie z Cesarstwem była ta bitwa pod Cedynią zakończona zwycięstwem wojsk Mieszka I. Jednak książę musiał oddać Ottonowi I zakładnika – swojego syna, Bolesława, przyszłego króla Polski. Walki Z Niemcami trwały do momentu zaślubin Mieszka z córką margrabiego Marchii Północnej.

Po śmieci pierwszej żony Mieszka I, Dobrawy, nasilił się natomiast konflikt z Czechami, a Włodzimierz I Wielki, książę ruski zdobył Grody Czerwieńskie, przez które przebiegał ważny szlak handlowy z Kijowa do Pragi przez Kraków.

Ważnym elementem życiorysu Mieszka I jest wydanie dokumentu Dagome iudex, który powstał około roku 991. Jest to akt nadania papieżowi i oddania pod opiekę świętego Piotra państwa, które w dokumencie nazwane jest Państwem Gnieźnieńskim. Akt określa granice kraju i wspomina o drugiej chrześcijańskiej żonie Mieszka, Odzie oraz ich dwóch wspólnych synach, Mieszku i Lambercie.

Mieszko I ufundował katedry w Gnieźnie i w Poznaniu. W tej drugiej został pochowany. Zmarł 25 maja 992 roku.

Małżeństwa Mieszka I

Mieszko I przed przyjęciem chrztu miał sześć lub siedem pogańskich żon. Nie wiadomo nic o dzieciach z tych związków. Przyjęcie wiary chrześcijańskiej ułatwiło mu małżeństwo z Dobrawą, księżniczką czeską, córką Bolesława I Srogiego z dynastii Przemyślidów. Z tego związku Mieszko miał dwoje dzieci: Bolesława (Chrobrego) oraz córkę Świętosławę (vel. Sygrydę), którą wydał za króla szwedzkiego Eryka Zwycięzcę, a potem władcę Danii, Swena Widłobrodego.

Drugą żoną Mieszka I była Oda Dytrykówna z dynastii Haldensleben, córka margrabiego niemieckiego. Małżeństwo miało być potwierdzeniem pokoju z Cesarstwem. Z tego związku narodziło się trzech synów: Mieszko, Świętopełk i Lambert.

Mieszko I był dobrym strategiem, a sojusze budował poprzez małżeństwa, zarówno swoje, jak i swojej córki Świętosławy czy siostry Adelajdy, którą wydał za księcia węgierskiego, Gajzę.

Mieszko I – chrzest Polski

Małżeństwo z czeską księżniczką było ważnym krokiem strategicznym Mieszka I. Chrześcijaństwo stało się w Europie podstawą do utworzenia prawowitych królestw (władza królewska pochodzi od Boga), a także doskonałym pretekstem do podbijania kolejnych ziem zamieszkałych przez pogan.

Państwami chrześcijańskimi sąsiadującymi z państwem Mieszka I były Czechy i Cesarstwo Niemieckie. Przyjęcie chrztu od tego drugiego wiązałoby się z zależnością od Niemców. Dlatego Mieszko dążył do pokoju z Czechami.

Do przyjęcia chrztu przez Mieszka I, a symbolicznie przez całe państwo, doszło w 966 roku. Dwa lata później powstało biskupstwo poznańskie podległe bezpośrednio papieżowi.

Mieszko I – ciekawostki

Według podań Galla Anonima Mieszko I do 7. roku życia miał być niewidomy, co stanowiło hańbę dla rodu książęcego. Chłopiec miał odzyskać wzrok podczas wielkiej uczty. Cud został odczytany jako znak końca ślepoty państwa i początku jego wielkich sukcesów.

Z kolei historiografia niemiecka dwudziestolecia międzywojennego mówiła o skandynawskim pochodzeniu Mieszka I. Według historyków miał być on wikingiem i nosić imię DagoneDagr. Tak próbowano udowodnić niezdolność ludów słowiańskich do utworzenia państwa na własną rękę. Teoria jednak upadła.