solidarność walcząca

Wrocław był największym i najważniejszym miastem, w którym komuniści przeprowadzili eksperyment z budowaniem nowego społeczeństwa od podstaw. W pierwszych latach odnieśli sukces. - Ponad 50 proc. robotników należało do partii - PPS i PPR, a później do PZPR. Było to miasto prawie bez strajków i konfliktów w fabrykach, bez demonstracji. Partii wydawało się, że wszystko idzie po ich myśli - i rzeczywiście, w latach 50., a nawet 60. mówiło się o "czerwonym Wrocławiu"- mówi w rozmowie z WP amerykański historyk prof. Padraic Kenney. Autor książki "Budowanie Polski Ludowej" wyjaśnia również, dlaczego od lat 70. sytuacja zmieniła się i Wrocław stał się jednym z głównych bastionów opozycji.

Solidarność Walcząca rozważała zabicie szefa bezpieki na Dolnym Śląsku. Zamachu na pułkownika Czesława Błażejewskiego miał dokonać snajper. Wcześniej opozycjoniści podpalili domek letniskowy zastępcy pułkownika, aby pokazać, że nie żartują. SB potraktowała zagrożenie śmiertelnie poważnie.

Ci młodzi chłopcy, którzy w połowie lat 80. tak ostro występowali przeciwko komunie, wiedzieli, że w "Wujku" strzelano do robotników, znali przypadki niezwykle okrutnych działań SB - w Wałbrzychu podłączano jądra działaczy opozycji do prądu, w 1984 r. zamordowany został ksiądz Jerzy Popiełuszko. Nie mogli dłużej godzić się na tak brutalną tyranię. Liczyli się z najgorszym scenariuszem, nie wykluczali, że za to, co robią może ich spotkać śmierć. Nie zastanawiali się, czy wpadną tylko kiedy się to stanie - mówi w rozmowie z Wirtualną Polską dziennikarz Igor Janke o działaczach Solidarności Walczącej, najgłębiej zakonspirowanej podziemnej organizacji w komunistycznej Polsce. Właśnie ukazała się jego książka "Twierdza. Solidarność walcząca - podziemna armia".