Olszynka Grochowska

Olszynka Grochowska to miejsce krwawej bitwy pomiędzy armią polską i wojskami rosyjskimi. Szarża Rosjan została skutecznie zatrzymana, ale podczas bitwy pod Olszynką Grochowską obie strony odniosły znaczne straty w ludziach.

Bitwa pod Olszynką Grochowską - przebieg

Powstanie listopadowe przetrzebiło szeregi polskiej armii i obniżyło morale w jej szeregach. Żołnierze byli wyczerpani m.in.:

• Bitwą pod Stoczkiem.
• Bitwą pod Dobrem.
• Bitwą pod Wawrem.

Bitwę pod Olszynką Grochowską poprzedziły ataki Rosjan, które trwały w sumie 4 dni - od 20 lutego 1831 roku. Polskie wojsko niespodziewanie dobrze odpierało jednak impas nieprzyjaciela. Do Warszawy powoli zbliżali się Rosjanie, którzy dążyli do zdobycia stolicy. Do bitwy pod Olszynką Grochowską doszło 25 lutego 1831 roku.

Armia polska skoncentrowana była w okolicach Pragi w celu przyjęcia na siebie siły atakujących oddziałów wroga. Dramatyczną i dość krwawą bitwę pod Olszynką Grochowską rozpoczął godzinny ostrzał artylerii i natarcie piechoty, które żołnierze polscy skutecznie odpierali. Bohaterstwo oddziałów generała Józefa Chłopickiego sprawiło, że feldmarszałek Dybicz kolejny raz nie przełamał oporu na polskich pozycjach obronnych.

Nic nie dała nawet przewaga liczebna Rosjan podczas bitwy pod Olszynką Grochowską. Przeciwnatarcie polskich żołnierzy zaowocowało wyparciem wroga i dużymi stratami po jego stronie, co dodało skrzydeł naszym żołnierzom.

Bitwa pod Olszynką Grochowską – rezultaty

Dowództwo armii rosyjskiej dążyło do rozbicia polskich oddziałów, dostrzegając chaos i dezorientację w szeregach żołnierzy po zranieniu generała Józefa Chłopickiego w bitwie pod Olszynką Grochowską. Dzięki nieugiętości i odwadze czwartaków, czwartego pułku piechoty polskiej, decydujące uderzenie Rosjan nie powiodło się jednak.

Opór Polaków w bitwie pod Olszynką Grochowską nie został przełamany, wojska nieprzyjaciela odnosiły duże straty i zaczął zapadać zmierzch. Feldmarszałek Iwan Dybicz zrezygnował z planów ataku na praskie umocnienia i zdecydowanie zarządził odwrót spod Warszawy, co przesądziło o ostatecznym nierozstrzygnięciu bitwy pod Olszynką Grochowską.

Heroizm polskich oddziałów zapobiegł szturmowi Rosjan na stolicę. Sytuacja polskiej armii w bitwie pod Olszynką Grochowską byłaby o wiele korzystniejsza, gdyby status generała Józefa Chłopickiego był lepiej określony. Walczył on bowiem tak naprawdę na czele żołnierzy jako cywil i nie każdy przyjął jego faktyczne zwierzchnictwo – wykonania kluczowych rozkazów odmówili chociażby Krukowiecki i Łubieński. W bitwie pod Olszynką Grochowską starło się około 48 tysięcy polskich żołnierzy pod oficjalnym dowództwem księcia Michała Radziwiłła oraz 60 tysięcy sił nieprzyjaciela. Życie oddało tam 6800 Polaków i 9400 Rosjan.

Rezerwat Olszynka Grochowska

Rezerwat Olszynka Grochowska to historycznie istotny obszar, chroniący dodatkowo tamtejszą unikalną szatę roślinną, umiejscowioną na łącznej powierzchni przeszło 56 hektarów. Dodatkowe 12 hektarów stanowi otulina. Rezerwat Olszynka Grochowska obejmuje leśne uroczysko z terenami zieleni wysokiej, tak nielicznymi w Warszawie.

To miejsce służące zarówno wypoczynkowi mieszkańców na świeżym powietrzu, jak i zadumie nad tragicznymi losami narodu polskiego i jego historyczną przeszłością. Rezerwat Olszynka Grochowska zamieszkuje 40 gatunków lęgowych ptaków, występują tu rzadkie wiązy szypułkowe, dęby, olchy, lipy, klony, jawory, jesiony.

Rezerwat Olszynka Grochowska został oficjalnie utworzony w 1983 roku. Z jego obszaru wyłączono miejsca bardzo zniszczone, a także takie, przez które przebiegają linie kolejowe, elektryczne bądź rurociągi. W rezerwacie Olszynka Grochowska znajdziemy pomnik, wzniesiony w celu upamiętnienia bitwy pod Olszynką Grochowską (okolice ulic Traczy i Szerokiej) oraz kanał Olszynka Grochowska.

Lata 50-te zaowocowały nowymi nasadzeniami iglaków przez Związek Młodzieży Polskiej. Prace ziemne na obszarze rezerwatu Olszynka Grochowska kończyły się natomiast każdorazowo odkryciem broni oraz ludzkich szczątek z okresu bitwy pod Olszynką Grochowską.