wołyń

Zaczynają się polityczne wakacje, w mediach informacje o grasującym pod Warszawą pytonie. Mimo sezonu ogórkowego, obóz rządzący nie próżnuje. Niestety, w przypadku tej władzy, nie zawsze jest to dobra wiadomość. Z pewnością nie w wypadku wojewody lubelskiego, Przemysława Czarnka.

Mahatma Ghandi pytany kiedyś, co sądzi o zachodniej cywilizacji, miał odpowiedzieć, że byłby to wspaniały pomysł. To samo odpowiedziałbym, gdyby mnie ktoś zapytał, co sądzę o polityce międzynarodowej PiS. To, co obserwujemy w ciągu ostatnich dwóch lat, na miano poważnej polityki bowiem nie zasługuje. Nie mylmy szlachetnej dyplomatycznej sztuki uprawianej przez Talleyranda, Metternicha czy Kissingera z awanturami na poziomie przedszkolnej piaskownicy.

Wołyń to ciągle niezabliźniona rana, która sprawia, że relacje polsko-ukraińskie chociaż deklaratywnie i politycznie poprawne, co jakiś czas rozbijają się o mur obojętności ze strony naszych wschodnich sąsiadów. Tym bardziej polski rząd musi dbać o prawdę historyczną i przypominać kto był wtedy katem, a kto ofiarą. Absencja wielu czołowych polityków PiS-u, premier oraz prezydenta na obchodach rocznicowych w tym nie pomaga. W sprawie Wołynia musimy być konsekwentni i zjednoczeni.

• Dmitro Klaczkiwski (ps. ''Kłym Sawur'') był głównym organizatorem rzezi Polaków na Wołyniu
• Z ruchem ukraińskich nacjonalistów z OUN związał się jeszcze przed II wojną światową
• Planował całkowitą eksterminację Polaków na Wołyniu; ten zbrodniczy zamiar udaremniły AK i chłopskie samoobrony
• ''Kłym Sawur'' zginął w obławie NKWD w styczniu 1945 r.

- Ukraina gloryfikuje OUN i UPA za ich walkę z Związkiem Socjalistycznych Republik Sowieckich (ZSRS), niestety pomija przy tym ludobójczą czystkę etniczną popełnioną na Polakach w latach 1943-1945 - mówi PAP historyk prof. Grzegorz Motyka, którego książka "Wołyń '43" właśnie ukazała się w księgarniach.

Koniec ze zmową milczenia w sprawie ludobójstwa na Wołyniu. Film Smarzowskiego zmieni polską pamięć historyczną – pisze Piotr Zychowicz, publicysta historyczny i redaktor naczelny magazynu ''Historia Do Rzeczy''.

11 lipca 1943 r. Ukraińcy z UPA zaatakowali 99 polskich miejscowości na Wołyniu. Tylko w lipcu w wyjątkowo brutalny sposób zamordowali 10-11 tys. Polaków. Wyjaśniamy, dlaczego sąsiedzi, którzy przez dwie dekady żyli obok Polaków w II RP, dokonali jednego z najbardziej bestialskich ludobójstw II wojny światowej.

- Mam to szczęście, że kości moich rodziców nie poniewierają się na polach - cieszy się w rozmowie z Wirtualną Polską Zofia Szwal. Sama szukała ciał mamy i taty. - W mojej Orzeszynie ja też znajdowałam ludzkie kości. Czaszki - dodaje, opisując jak własnymi rękami wygrzebywała z ziemi szczątki pomordowanych. Dziś ma 83 lata, ale wciąż pamięta "krwawą niedzielę" 11 lipca 1943 r., gdy Ukraińcy z UPA wymordowali całą polską wieś, w tym 16 osób z jej rodziny. Gdy po 23 latach wróciła na rodzinną ziemię, Ukraińcy dziwili się, jak to się mogło stać, że żyje. - Przecież akcja była dokładnie przygotowana, a ja ocalałam na świadka. Ja przecież tam żyłam i widziałam, choć jeszcze nie rozumiałam. To tak jakby Bóg mnie ocalił, żebym opowiedziała tę historię - mówi.

Spiskowcy nie mieli broni, ludzi i planu. Realiści ostrzegali, że walka skończy się wielkim dramatem. Sytuację pogarszało nieprzychylne nastawienie ukraińskich chłopów, którzy w obliczu powstania utożsamianego z polską szlachtą, opowiedzieli się po stronie cara.