samospalenie w Warszawie

Jacek Żakowski napisał, że obowiązkiem każdego, kto nie wyjechał z Warszawy, było przyjście pod Pałac Kultury i oddanie czci mężczyźnie, który dokonał tam aktu samospalenia. Sądzę, że jest inaczej. Powinno się w tym czasie zostać w domu, a zbiorowe przebudzenie, o które wnosił Żakowski, będzie jeszcze większą tragedią niźli apatia - co być może potwierdza także wtorkowe wydarzenie z Rzeszowa.

Rodzina Piotra S. wyraziła zgodę na podawanie jego pełnego nazwiska. Wiemy już, że nazywał się Piotr Szczęsny. Z portretów publikowanych w prasie i portalach wiemy, kim był, co lubił, gdzie się wychował. Znamy treść jego dwóch listów otwartych i wiemy (?), dlaczego zdecydował się na swój desperacki czyn. Wiemy też, że dla jednych Szczęsny jest bohaterem i męczennikiem, dla drugich – co najmniej kłopotem, a czasami wręcz pretekstem do żartów i mało eleganckich sugestii. Wiemy więc sporo, choć osobiście do grona wszechwiedzących i pozbawionych wątpliwości nie chcę się zapisywać.

Zwykły, szary człowiek, w zwykły szary, niewyróżniający się żadnymi politycznymi walkami dzień postanowił dokonać samospalenia w proteście przeciwko łamaniu Konstytucji przez PiS. Czy można ten czyn pochwalić? Nie. Ale czy można go przemilczeć? Też absolutnie nie.

Gdy Piotr S. podpalił się pod Pałacem Kultury i Nauki, w opozycyjnych mediach wstrzymano oddech. Wreszcie przyszedł ostatni sprawiedliwy, który zrobił to, na co rzesze piszących o pełzającym w Polsce faszyzmie nie miały odwagi. Dziś już wiemy, że była to ofiara z jego życia. Niektórzy wprost czekali na tę śmierć, a gdy się wydarzyła, dziękowali jak za świętego nowej religii. ”Ty jesteś Piotr, (czyli skała) i na tej skale zbuduję kościół mój” - zacytował Ewangelię jeden z założycieli KOD-u. I szybko dopisał, żeby nie było wątpliwości o kogo chodzi: ”Piotr Skała”. Z kolei płk. Mazguła uznał, że to czyn większy niż poświęcenie Chrystusa, przy którym śmierć na krzyżu "przypomina groteskę". Czy to jeszcze normalne?

Będę się upierać, że w kraju, w którym za dwa lata będą normalne wybory, samobójstwo z powodu niezadowolenia z sytuacji politycznej jest objawem poważnego zaburzenia psychicznego, a nie uprawnionym głosem w debacie publicznej – pisze w felietonie dla WP Opinie Kataryna.

Akt samospalenia to chyba ostatnia, najbardziej desperacka broń, którą może wyciągnąć człowiek w walce z reżimem. Pamiętamy Ryszarda Siwca, Walentego Badylaka, buddyjskich mnichów w Wietnamie czy Jana Palacha w Czechach. I nagle podobny przypadek - kolejny raz - wydarza się we współczesnej Polsce.

Nie zaskoczył mnie wpis Kataryny, która po samospaleniu nieznanego mężczyzny przed Pałacem Kultury napisała: "Takie zdarzenia należy raczej rozpatrywać w kategoriach psychiatrycznych". W takich sytuacjach niestety zawsze znajdzie się jakaś Kataryna, która zdesperowanego patriotę wyśle do psychiatry.