"Maaamooo! Wstawaj! Bo nie zdążymy" - z błogiego snu wybudził mnie krzyk mojego jedenastolatka. "Zapomniałaś? Dziś jest najważniejszy dzień mojego życia, lecimy do Legolandu" - oznajmił. Patrzę na zegarek: trzecia w nocy. Przed oczami przeleciały mi wszystkie horrory, w których o tej godzinie właśnie budzą się demony. I zwątpiłam na chwilę… Wystarczyło jednak jedno spojrzenie w stronę podekscytowanego chłopca, który już ubrany z walizką w ręku czekał, aż matka zwlecze się z łóżka, by wszystkie głosy ciemnej strony rozpierzchły się w nicość.
