prezydentura

Kolejne spotkania Jarosława Kaczyńskiego z Andrzejem Dudą ujawniają, że prezes PiS popełnił - mimo wszystko - błąd, nie biorąc żadnego oficjalnego rządowego stanowiska. Legitymizacja (bo nie legalność) jego władzy, choć cały czas silna, zaczyna słabnąć.

Gdyby dwa lata prezydentury Andrzej Dudy minęły ledwo miesiąc wcześniej, ich ocena byłaby całkiem różna. Można byłoby zapewne napisać, że głównym celem działań głowy państwa było - podobnie jak wcześniej robił to konsekwentnie w stosunku do Platformy Obywatelskiej przez pięć lat Bronisław Komorowski - wsparcie dla politycznego obozu, który rządzi Polską od października 2015 roku. Prezydent był po prostu częścią pisowskiego układu władzy. Jednak dwa weta wobec ustaw o Krajowej Radzie Sądownictwa i Sądzie Najwyższym każą na nowo spojrzeć na jego prezydenturę.

Minęła właśnie druga rocznica wyboru Andrzeja Dudy na stanowisko prezydenta RP. Od tego zaczęła się cała dobra zmiana, to była pierwsza kostka domina, która pociągnęła za sobą kolejne. Bez zwycięstwa Dudy PiS pewnie nie wygrałby – a przynajmniej nie na taką skalę – wyborów parlamentarnych, nawet jeśli, to jego politykę skutecznie blokowałyby weta Komorowskiego.

Jeszcze kilka miesięcy temu mogło się wydawać, że prezydent Andrzej Duda następną kadencję ma w kieszeni. Jego atuty – sprawność retoryczna, świeżość, młodość, dynamizm oraz rodzina, ze szczególnym uwzględnieniem żony – były niepodważalne. Trudno było sobie wyobrazić, kto mógłby być dla niego kontrkandydatem.