Piotr Szczęsny

Jacek Żakowski napisał, że obowiązkiem każdego, kto nie wyjechał z Warszawy, było przyjście pod Pałac Kultury i oddanie czci mężczyźnie, który dokonał tam aktu samospalenia. Sądzę, że jest inaczej. Powinno się w tym czasie zostać w domu, a zbiorowe przebudzenie, o które wnosił Żakowski, będzie jeszcze większą tragedią niźli apatia - co być może potwierdza także wtorkowe wydarzenie z Rzeszowa.

Kolejny już raz bp Tadeusz Pieronek idzie do "Kropki nad i", narzekając na upolitycznienie Kościoła i podziały w społeczeństwie. A potem mówi dokładnie tak, jak polityk opozycji. Tym razem, choć bardzo niemrawo, od głoszonych na antenie TVN poglądów częściowo odciął się nawet Episkopat. Chodzi o nazwanie samospalenia Piotra Szczęsnego "bohaterstwem". Takie stawianie sprawy jest niezgodne z katechizmem. Biskup musi o tym wiedzieć. Więc po co to mówi?

16.30 to nie jest dobra godzina w Warszawie. Zwłaszcza w listopadowy poniedziałek, jak ten, kiedy ciemno, siąpi, korki i chłód. Ale nie ma wyjścia. Kto nie musi wyjechać z miasta lub może przyjechać, ten musi się stawić pod Pałacem Kultury. Przynajmniej tyle się Piotrowi Szczęsnemu od nas wszystkich należy.

Rodzina Piotra S. wyraziła zgodę na podawanie jego pełnego nazwiska. Wiemy już, że nazywał się Piotr Szczęsny. Z portretów publikowanych w prasie i portalach wiemy, kim był, co lubił, gdzie się wychował. Znamy treść jego dwóch listów otwartych i wiemy (?), dlaczego zdecydował się na swój desperacki czyn. Wiemy też, że dla jednych Szczęsny jest bohaterem i męczennikiem, dla drugich – co najmniej kłopotem, a czasami wręcz pretekstem do żartów i mało eleganckich sugestii. Wiemy więc sporo, choć osobiście do grona wszechwiedzących i pozbawionych wątpliwości nie chcę się zapisywać.