"Leżę przysypana, tylko trochę głowy mi wystaje. O Boże, czemu taką straszną śmiercią każesz mi ginąć" - rozpaczała. Modliła się na głos, a ja wołałam o ratunek, wyłam wręcz. Wreszcie jej głos umilkł, a z zewnątrz usłyszałam: "Idziemy, idziemy. Słyszymy" (...). Wyciągnęli blokujące wyjście walizy... Pytali o papierosy i wódkę. Zwariowali? Wybawcy uciekli po chwili przed kolejnym atakiem bombowców. Podobno byli pijani. Ludzie potem mówili, że nikt trzeźwy nie odważyłby się wejść w to rumowisko - pisała we wspomnieniach Krystyna Baranowska, która w czasie powstania mieszkała przy ul. Hożej 7.
