Tortury nie były karą samą w sobie, uznawano bowiem, że ludzie pod wpływem cierpień fizycznych wyznają prawdę. Skazanie nie oznaczało jednak końca cierpień. Czarownice wyjątkowo palono na stosie z wilgotnego chrustu, aby wydłużyć egzekucję. Mimo zakazania przez sejm w 1776 r. skazywania za czary na śmierć i stosowania tortur, w niektórych regionach procesy za czary trwały do końca niepodległej Rzeczpospolitej. W 1789 r. doszło do masowego pławienia wszystkich kobiet w Zagości, podejrzewanych o spowodowanie suszy, a kobietom ze wsi Zrecze kazano na klęczkach całować knura "w części rodzajne".
