Wahhabizm - ''wylęgarnia terroryzmu''
Twórcą wahhabizmu był żyjący w XVIII w. Muhammad Ibn Abd al-Wahhab. Jego doktryna była odpowiedzią na szerzący się na Półwyspie Arabskim sufizm. Teolog uważał ten mistyczny nurt islamu za herezję. Z władcą z dynastii Saudów, Muhammadem ibn Saudem, zawarł porozumienie, zgodnie z którym terytorium Nadżdu, obejmujące północną i środkową część półwyspu, będzie wolne od ''skalanych'' wersji islamu.
Wahhabizm głosi powrót do ''rdzennego'' islamu. Jego zwolennicy dążą do tego, by oczyścić wiarę Proroka ze wszelkich wpływów zewnętrznych. Zarówno tych, które pochodzą z innych religii - monoteistycznych, jak i politeistycznych - oraz świeckich filozoficznych światopoglądów. Współcześni wahhabici czują głęboką odrazę do szyizmu. Odrzucają również wywodzący się z kultury europejskiej racjonalizm, widząc w nim uzurpację ludzkiego rozumu nad sprawami boskimi i zagrożenie dla fundamentów muzułmańskiej wiary. Odtrącają również zachodnie wynalazki polityczne, takie jak demokracja, socjalizm, nacjonalizm i - w ogóle - podziały partyjne. Ich politycznym ideałem jest rządzona przez kalifa umma (społeczność religijna) i całkowite podporządkowanie się szariatowi, czyli muzułmańskiemu prawu.
Wahhabizm pozostaje dzisiaj najpopularniejszą ideologią skrajnego islamu. Z tego względu niektórzy publicyści nazywają go ''wylęgarnią terroryzmu''. Wahhabickim ideom hołdują m.in. terroryści z Al-Kaidy, afgańscy i pakistańscy talibowie oraz bojownicy Państwa Islamskiego. Najważniejszym ośrodkiem tego nurtu wciąż pozostaje Arabia Saudyjska.
Niekiedy termin ''wahhabizm'' jest wymiennie stosowany ze słowem ''salafizm''. Część badaczy nie zgadza się jednak z tym ujęciem i traktuje drugi z wymienionych nurtów jako szersze zjawisko, którego wahhabizm jest tylko szczególnym przypadkiem.