polityka(strona 5/94)

Podpisanie Karty Rodziny, na co w środę zdecydował się prezydent Andrzej Duda, to dobry krok. I jest to ocena zarówno jego znaczenia wyborczego, jak i politycznego.

W toku protestów po śmierci George'a Floyda, coraz większą popularność zyskuje argument mówiący, że amerykańskiej policji nie da się zreformować. Ją trzeba po prostu rozwiązać, na jej miejsce stworzyć coś nowego, zabrać broń i zacząć inwestować w programy socjalne. A co, jeśli złodziej wejdzie do domu w środku nocy? Na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi nie ma.

Prezydent Andrzej Duda, tak otwarcie grając homofobiczną kartą, wypisuje się z rodziny demokratycznych zachodnich przywódców i pokazuje, że bliżej mu do wartości świata poradzieckiego. Ucierpi na tym nie tylko jego reputacja, ale także – jeśli wybierzemy go ponownie na prezydenta – reputacja Polski.

Rafał Trzaskowski wykorzystał szanse jakie się mu nadarzyły. Mimo, że do tej pory niczym nie zaskoczył, to i tak w krótkim czasie przekonał wielu Polaków, że to on ma największe szanse na pokonanie Andrzeja Dudy w wyścigu o Pałac Prezydencki. Jak do tego doszło?

Opozycja jest po to, aby krytykować rządzących. Lecz w ostatnich dniach, koncentrując się na kampanii prezydenckiej, krytyka przełożyła się na wszystkie działania antykryzysowe - których przynajmniej część do tej pory podlegała politycznemu konsensowi i zgodzie ponad podziałami partyjnymi.

4 czerwca stał się dla Andrzeja Dudy trampoliną, od której urzędujący prezydent odbija się na ciąg dalszy kampanii wyborczej. Ale do jego reelekcji cały czas daleka droga.

Po kilku miesiącach bezprecedensowego zamieszania w końcu poznaliśmy datę wyborów prezydenckich. Marszałek Elżbieta Witek ogłosiła dziś, że odbędą się one 28 czerwca 2020 roku. Termin budzi konstytucyjne wątpliwości, ale wydaje się akceptowalny dla wszystkich kluczowych uczestników politycznego sporu. Kłótnia o wybory się skończyła, zaczyna się kampania.

Prezydent i premier mają wspólne cele, zainteresowania, mało potencjalnych pól konfliktu. To całkiem sporo, bo wojny między "pałacami" wysadzały władzę polskich partii częściej niż przeciwnicy polityczni.

Opozycja przekładając termin wyborów i przeciągając prace nad poprawkami w Senacie jedynie co osiągnie, to skrócenie kampanii, przy okazji dając PiS-owi do ręki argument w postaci obstrukcji, w której nie chodziło o zdrowie i prawo, ale granie na czas dla swojego kandydata. Bo przy większości rządowej w Sejmie, głosowanie na przełomie czerwca i lipca i tak się odbędzie.

Robert Biedroń, kandydat Lewicy na prezydenta, swoim poparciem zbliżył się do tego, który Małgorzata Kidawa-Błońska notowała w momencie bojkotu wyborów. - Wyniki nie są satysfakcjonujące - mówią zachowawczo liderzy koalicji. Wydaje się, że nawet restart kampanii - zwróconej poza Warszawę i w kierunku powrotu do normalności - niczego nie zmieni. Powód jest prosty.

Patrząc, w jakiej formie jest ostatnio obóz władzy, szanse na wygraną kandydata opozycji są coraz większe. Wciąż jednak faworytem tych wyborów pozostaje Andrzej Duda – najnowszy sondaż prezydencki WP komentuje Agaton Koziński.

Pięć lat Andrzeja Dudy - prezydenta, który z jednej strony chce być "dla wszystkich", a z drugiej nie może wyjść z cienia Nowogrodzkiej. Czy te dwa światy da się połączyć na tyle skutecznie, aby uzyskać reelekcję? A jeśli tak, czy Andrzej Duda zaskoczy? - Dopiero wtedy poznamy prawdziwą twarz prezydenta - mówi mi jeden z doradców prezydenta.

Dobrze wypadł Rafał Trzaskowski na pierwszej konferencji prasowej, na której wystąpił jako polityk, który chce odbić pałac prezydencki z rąk Andrzeja Dudy. Bo gadane to kandydat Trzaskowski ma, trzeba mu przyznać. Jeśli jeszcze poradzi sobie z przeciwnikami politycznymi, to może sporo namieszać w kampanii. Oczywiście, pisząc o przeciwnikach, mam na myśli jego partyjnych towarzyszy.

Lata i kampanie mijają, a Platforma nadal - z uporem godnym lepszej sprawy - popełnia te same błędy polityczno-narracyjne. I nawet, jeśli PiS się chwieje, to ona, jak w toksycznym związku, ostatecznie rzuca partii Jarosława Kaczyńskiego koło ratunkowe. Właśnie tak wyglądała historia kandydowania Małgorzaty Kidawy-Błońskiej, styl pożegnania się z nią i wystawienie na ostatniej prostej Rafała Trzaskowskiego.

Zamieszanie podczas obrad, listy protestacyjne, nerwowa atmosfera, fala medialnej krytyki. Kamil Zaradkiewicz, pełniący obowiązki I prezesa Sądu Najwyższego, stwierdził na piątkowej konferencji, że ma tego dość i zrzeka się funkcji. Ta historia inaczej się chyba skończyć nie mogła.

Platforma żegna się z marzeniami o "prawdziwej prezydent". Z takim marzeniem nie bardzo chce się jeszcze ciągle pożegnać sama kandydatka na "prawdziwą prezydent", ale wydaje się, że nie ma już wyjścia. Decyzja zapadła.

PiS zrobiło reset i zaczyna wszystko od nowa. Tak jakby porażki 10 maja nie było. Opozycji znów przypadła rola awanturnika bez planu – pisze Marek Kacprzak po przegłosowaniu w Sejmie kolejnej ustawy o wyborach prezydenckich 2020.

W kategorii "największy polityczny przegrany maja" - choć kandydatów jest przynajmniej kilku, niespodziewanie na czoło wysuwa się obecnie minister zdrowia Łukasz Szumowski. Jeśli wybory odbędą się w formie hybrydowej, będzie to oznaczało fiasko jego rekomendacji. Równocześnie coraz wyraźniej podważanych przez Polaków, na własną rękę "luzujących" rygor sanitarny.

10 maja. Ten dzień miał być świętem demokracji, bo tak się zwykło mawiać o wyborach. A co mamy, zamiast święta? Mamy marnej jakości kabaret na scenie politycznej i stypę po niedoszłych wyborach. I jak tam, nasi drodzy politycy (drodzy, bo dużo nas kosztujecie)? Dobrze się z tym czujecie?

Nieważne jest prawo wyborcze, nieważna jest konstytucja, nieważne są nawet sądy. Ważny jest plan prezesa. I dopóki to będzie jego plan, który uzna, że służy jego celom, będzie robił wszystko, by go wcielić w życie - komentuje sobotnie wydarzenia w polskiej polityce Marek Kacprzak.