kara śmierci

Gdyby podejrzanego o zamordowanie 10-letniej Kristiny z Mrowin oddać w ręce ludzi, rozerwaliby go na strzępy. I właśnie dlatego nie wolno nam przywrócić kary śmierci w Polsce.

Decyzja papieża Franciszka ws. kary śmierci to łomot dla międzynarodówki populistycznej, która żeruje na cierpieniu i żałobie, wściekłości i rozpaczy, domagając się egzekucji w majestacie prawa.

W pełni podzielam wzburzenie mojego ulubionego prezesa Zbigniewa Bońka , ale nawet komentując na gorąco tak straszne zbrodnie, staram się powstrzymać samą siebie przed żądaniem kary śmierci dla sprawcy. Zwłaszcza dzisiaj, gdy sąd wypuścił z więzienia człowieka, który spędził tam ostatnie 18 lat skazany przez inny sąd na dożywocie za niepopełnione zbrodnie.

Wypowiedzi wiceministra Patryka Jakiego, dotyczące tortur i kary śmierci, poruszyły opinię publiczną. Nie zabrakło okolicznościowych memów i drwiących komentarzy, mimo że materia sprawy jest poważna – chodzi o życie i śmierć. Większość komentatorów nie kryła oburzenia, ale tradycyjnie nie zabrakło głosów domagających się powrotu kary śmierci i to mimo świadomości, że wprowadzenie takich zmian ostatecznie postawiłoby Polskę poza Europą, za to w jednym rzędzie z Białorusią rządzoną przez "ciepłego człowieka" (słowa pisowskiego marszałka Senatu, Stanisława Karczewskiego).

- Dubaj ma szokować i być podziwiany przez bogatych turystów i inwestorów, którzy będą chcieli zostawić lub ulokować tam swoje pieniądze. To, że niektórzy widzą w emiracie raj na ziemi, wynika z czystego snobizmu. To sztuczny raj. Jak słusznie zauważyła Beata Tyszkiewicz - skrzący się blaskiem diament, ale z licznymi skazami - mówi w rozmowie z Wirtualną Polską jeden z najbardziej znanych polskich podróżników Jacek Pałkiewicz.

Dopiero po 32 latach państwo polskie uniewinniło Henryka Bogulaka, kierowcę, który w stanie wojennym został skazany na śmierć za szpiegostwo. Jak się dziś okazało, bez żadnych dowodów.

Kiedy pytaliśmy Morusia na jednym z przesłuchań, ile osób zabił, zaczął liczyć na palcach i wyszło mu, że sześć. Potem okazało się, że małżeństwo (kobietę i mężczyznę) liczył jako jedno morderstwo. "Dorabiał" sobie do renty - mówi w rozmowie z Wirtualną Polską prokurator Małgorzata Ronc, która prowadziła śledztwo w sprawie Mariusza Trynkiewicza i seryjnego mordercy Henryka Morusia. W obu przypadkach wnioskowała o karę śmierci. - Są przestępcy, którzy nie rokują żadnej poprawy, a kara śmierci jest jedynym rozwiązaniem dla wszystkich - tłumaczy.

Wydawało się niemożliwe, by dokonała tego jedna osoba. Wszyscy myśleli, że to jakaś grupa. To wyglądało na mord rytualny. Ciała Tomka, Artura i Krzysia były ułożone jakoś dziwne, w trójkąt czy w gwiazdę. Pojawił się wątek mszy satanistycznej. Pamiętam, że w tamtym czasie, jeszcze zanim trafiono na Mariusza, dużo czytałam, żeby mieć jakiekolwiek wyobrażenie o satanistach, o ich myśleniu, kierunkach, dążeniach - mówi w rozmowie z Wirtualną Polską Małgorzata Ronc, która prowadziła śledztwo ws. zbrodni Mariusza Trynkiewicza. Właśnie ukazała się książka "Prokurator. Kobieta, która się nie bała".

- Sąsiedzi zamordowali troje sąsiadów: Krystynę w piątym miesiącu ciąży, jej męża Stanisława (byli małżeństwem dopiero od kilku miesięcy) i jej 12-letniego brata Miecia. Zamordowano ich na oczach ponad 30 świadków. Wszyscy się znali, przynajmniej z widzenia, bo urodzili się i wychowali w tym samym miejscu – mówi Wiesław Łuka, autor „Nie oświadczam się”, wybitnego reportażu poświęconego „sprawie połanieckiej”, w rozmowie z Wirtualną Polską. Co naprawdę wydarzyło się w wigilijną noc 1976 roku? Dlaczego do zbrodni doszło na oczach ponad 30 świadków, którzy w kolejnych miesiącach zgodnie milczeli, jakby nie wydarzyło się nic strasznego? Czy do tak brutalnego mordu naprawdę mogło dojść z powodu kradzieży weselnej kiełbasy? Jakim człowiekiem był Lech Wojda, główny sprawca? Wstrząsającej opowieści reportera, który wracał na miejsce zbrodni dziesiątki razy, towarzyszą unikalne zdjęcia Michała Sielewicza, jedynego fotografa, który brał udział w późniejszej wizji lokalnej.

Skazanego wprowadzono do niedużej celi. Pomocnik kata zawiązał mężczyźnie opaskę zasłaniającą oczy. Wtedy do akcji wkroczył kat. Nałożył więźniowi pętlę na szyję, która umocowana był do żelaznego haka w suficie. Chwilę później dał się słyszeć dźwięk zwalnianej zapadni. Nogi skazanego wpadły do otworu w podłodze, a sznur szarpnął mocno jego szyją, rwąc kręgi szyjne. Ciałem wstrząsnęły przedśmiertne drgawki. Minutę później zwiotczało i bezwładnie zawisło na sznurze. Po wszystkim kat zrobił to, co zwykle po wykonaniu wyroku. Poszedł na dużą wódkę. 21 kwietnia 1988 roku o godzinie 17:30 wykonał ostatni wyrok w swoim życiu. I ostatni w dotychczasowej historii Polski. O karze śmierci w Polsce Ludowej w artykule dla WP pisze Robert Jurszo.

Po dokonaniu morderstwa sprawcy nakazali będącym w autobusie świadkom zbrodni przysięgać na różaniec i krzyż, że zachowają milczenie. Inni mordercy przed dokonaniem brutalnych zabójstw, zorganizowali przerażający rytuał zaprzysiężenia zemsty, przy świecach i w obecności świętego obrazu. Sprawców obu zbrodni z czasów PRL łączy jedno - zostali schwytani i skazani na karę śmierci.

Ogłoszono dekret PKWN wprowadzający karę śmierci za opór stawiany nowej władzy.

Konfidenci gestapo, szmalcownicy, donosiciele i oprawcy w czasie niemieckiej okupacji nie mogli spać spokojnie. Polowali na nich egzekutorzy z Armii Krajowej. Wykonali ponad 3,5 tys. wyroków śmierci.

W Warszawie zakończył się proces Juergena Stroopa, niemieckiego nazisty kierującego likwidacją getta warszawskiego. Skazany na śmierć, przed procesem był przetrzymywany w jednej celi z oficerem Armii Krajowej Kazimierzem Moczarskim, który napisał o tym książkę "Rozmowy z katem". Wyrok na Stroopie wykonano 6 marca 1952 roku.