celibat

Życzyłbym sobie, by wreszcie Kościół katolicki przestał ingerować w życie seksualne innych i najpierw uporządkował własne problemy. Być może wtedy zdobędzie moralne prawo, by zabierać głos w sprawach takich, jak środki antykoncepcyjne czy aborcja, nie wspominając już o mniej czy bardziej (raczej bardziej) nachalnych próbach wpływania na prawodawstwo demokratycznego państwa - pisze Stanisław Obirek, były jezuita, teolog i historyk.

Księża, którzy jeżdżą na nartach, spieszą się na obiad i umierają, jak wszyscy, mają też inne potrzeby - jak wszyscy. Po Janie Pawle II powinniśmy to z grubsza rozumieć. Ludzie na wsiach dobrze od dawna rozumieją, bo znają gospodynie proboszczów i nie zadają niepotrzebnych pytań. Oczywiście różni księża mają odmienne fizyczne i emocjonalne potrzeby, podobnie jak różni ludzie, więc rozmaicie sobie z nimi radzą albo nie radzą - pisze Jacek Żakowski w felietonie dla Wirtualnej Polski.

We wczesnym średniowieczu klasztory stawały się coraz zamożniejsze. Rozluźniała się też przez to mnisia dyscyplina. Otoczeni zbytkiem zakonnicy bardziej niż o rozwój duchowy dbali o zaspokajanie swoich rozlicznych pragnień, wśród których chuć nie zajmowała wcale ostatniego miejsca. Mnisi z włoskiego opactwa Farfa publicznie uznali swoje konkubiny. We Francji, niemal każdy zakonnik z klasztoru w Trosly miał żonę, a w opactwie Ruits prawie wszyscy braciszkowie utrzymywali oficjalnie swoje konkubiny i dzieci. W całej Europie działali reformatorzy, których marzeniem i zadaniem było przywrócenie życiu monastycznemu jego pierwotnej czystości, również celibatu - pisze Robert Jurszo w artykule dla WP.